Í dag er þess minnst á Þingvöllum að í ár eru 100 ár frá því að Ísland hlaut fullveldi. En fyrir 100 árum upp á dag birtist einnig í Eyjum í fyrsta sinn merkilegur hlutur. En þá kom fyrsti bílinn til Vestmannaeyja. Hann var vörubíll af gerðinni Maxwell og í Eigu Eyþórs Þórarinssonar kaupmanns á Eystri-Oddstöðum.
Í Bliki árið 1961 segir Árni Árnason svo frá komu bílsins:
Það þóttu ekki svo lítil undur, þegar fyrsti bíllinn kom hingað til Eyja 18. júlí 1918. Það var líka uppi fótur og fit í bænum. Það barst eins og eldur í sinu, að Eyþór kaupmaður Þórarinsson á Eystri-Oddsstöðum Árnasonar, væri að fá bíl frá Reykjavík, sem hann ætlaði að nota hér við flutninga. Fólk þaut því niður á bryggju til að sjá þessi undur. Þarna var hann í uppskipunarbátnum, blóðrauður, heljarmikill kassi með hjólum að framan og aftan. „Þetta er meira báknið, þessi mótorvagn,“ sögðu þeir, sem aldrei höfðu séð bíl. Það var og satt. Hann var stór. Ég held 1 eða 1 1/2 smálesta Maxwell vörubíll, breiður og sterklegur. Undir honum voru tvöföld hjól að aftan með mjög sterklegum gúmmhringjum, en einföld hjól að framan, að öllu grennri, en þó með gúmmhringjum. Engar slöngur voru á þessum hjólum, heldur heilt gúmm.
Eftir mikið brauk og erfiði tókst loks að koma bílnum úr bátnum upp á bryggjuna, sem var þéttskipuð forvitnu fólki. Bílstjóri kom með bílnum frá Reykjavík. Sá hét Björgvin Jóhannsson. Þá var og með honum Oddgeir Þórarinsson, bróðir Eyþórs. Hafði hann lært til bílstjóra og tekið próf í Reykjavík, líklega hjá Björgvin, sem var einn af fyrstu bílstjórum landsins. Björgvin fór nú inn í bílhúsið, fór í engu óðslega, handlék stengur og takka, en svo allt í einu kvað við hinn mesti gauragangur, svo að fólk hrökk í kút. Sumir tóku til fótanna og hlupu í burt, þar á meðal allir krakkar, sem ekkert þekktu til bíla. Blá reykjargusan stóð aftur úr bílnum, sem fór af stað með vaxandi hraða upp bæjarbryggjuna og upp Formannasund. Þeir voru báðir inni í bílhúsinu bílstjórarnir og gættu umferðarinnar sem bezt. Þarna komu krakkarnir aftur og hlupu á eftir bílnum æpandi og grenjandi. Fólk stanzaði á götunni, þaut síðan úr vegi dauðskelkað. Aðrir komu í ósköpum út í húsgluggana, er Maxwellinn fór fram hjá, til þess að sjá, hvað væri um að vera, og það gleymdi nærri að opna gluggana, áður en það rak höfuðið út. Þeir Oddgeir notuðu flautuna óspart til þess að hrekja krakkana frá, en lítið stoðaði það. Má með sanni segja, að allt væri á öðrum endanum í bænum af hávaða, taugaæsingi og forvitni. Bíllinn komst heilu og höldnu „einn rúnt“ en stanzaði svo hjá Verzl. Skjaldborg, sem nú er Verzl. Boston.
Daginn eftir var bezta veður. Þá ók Oddgeir fólki upp að Norðurgarðshliði, og kostaði farið nokkra aura, mig minnir 10 aura. Þetta þótti hin bezta skemmtan af ungum og gömlum. Stóð fólkið í troginu og fór allt vel, þrátt fyrir mikinn velting, því að vegurinn var ekki sérlega góður.
Umræddur kom þó ekki að tilætluðum notum, og ollu því slæmir vegir og mjóir. Vegakerfi bæjarins var þá ekki mikið að vöxtum. T.d. var enginn vegur upp að Dölum, slæmur og mjög mjór upp fyrir Hraun og því verri inn í Herjólfsdal. Aðeins um miðþorpið var hægt að aka og niður við höfnina, þegar þurrt var. Þess vegna seldi Eyþór bílinn aftur til Reykjavíkur árið eftir.
Fyrsti bílstjóri Vestmannaeyja var því Oddgeir Þórarinsson frá Oddsstöðum. Tók hann próf 20. maí 1918 í Reykjavík og ók umræddum Maxwell bíl fyrst. Síðar ók hann öðrum bílum og var slyngur bílstjóri.
Þótt svona tækist til um fyrsta bílinn hér, var það þó spor í rétta átt og til þess að opna augu manna fyrir bættum skilyrðum með notkun bíla í innanbæjarflutningum. Menn sáu, að allt mundi hafa gengið vel, ef bíll þessi hefði verið minni og léttari í meðferð allri. Bílar gátu sparað mikla vinnu og erfiði, ef hægt var að samræma bíla og vegi.
Þetta varð svo til þess, að árið 1919, í maímán., stofnuðu nokkrir menn, sem voru fullir áhuga, hlutafélagið Bifreiðafélag Vestmannaeyja. Festu þeir kaup á 1/4 tonns Fordbíl í Reykjavík. Hann var óyfirbyggður, og skyldi smíða trog á hann, þegar heim kæmi.
