Ég var að ljúka við bók Bjarna Jónassonar “Að duga eða drepast“ og hafði gaman af. Bjarni segir vel frá og er heiðarlegur í skrifum sínum. Hann segir hreint út það sem honum býr í brjósti og gerir enga tilraun til að hlífa sjálfum sér frekar en öðrum.
Það er eftirtektarvert og vekur aðdáun hversu frjór og djarfur hann er í hugsun. Margt af því sem honum hefur komið í hug og framkvæmt síðan er með hreinum ólíkindum.
Bjarni segir frá uppvexti sínum, vinunum og fjöskyldunni, ásamt öðrum sem hann hefur kynnst á lífsleiðinni.

Alt sem Bjarni tekur sér fyrir hendur er frásagnarvert. Aldrei hefur háð honum, leti, lognmolla eða úrræðarleysi á hverju sem hefur gengið. Hann segir frá því að honum hafi ekki líkað vel að vera kallaður “smjörlíkiskafteinn“, vel getur verið að einhverjir hafi skopast með það en hann hlaut hrós margra og menn dáðust að hugviti hans og áræði.
Flugdellan virðist hafa náð á honum heljartaki, Halli Hallgríms sagði mér frá því að þegar Bjarni var að læra flugið, þá hefði hann verið svo flugveikur að Halli taldi að aldrei gæti orðið úr honum flugmaður en þarna komu dýrmætir eiginleikar Bjarna í ljós, flugveiki var eins og sjóveiki, hana varð að yfirvinna og þá yrði allt í lagi. Eitthvað svipað má segja um útvarpsstöðina, byrjunarörðugleikar, reynsluleysi eða skortur á þekkingu voru honum engar hindranir.

Eitt er það sem gengur eins og rauður þráður í gegnum bókina er að í framkvæmda og áhættugleðinni notaði hann eigin fjármuni og fjölskyldu sinnar en ekki peninga annarra og ljóst má vera að Jórunn kona hans stóð við hlið hans í gegnum þetta allt.
Á sama hátt og hann skóf ekki utan af umfjöllun um þá sem honum voru ekki að skapi, þá skrifar hann af væntumþykju og með hlýju um þá sem hann átti mest samskipti við og gleymdi þá ekki tengdafólkinu í Öræfum og ljóst er að þar átti hann góða vini. Margar myndir prýða bókina.

Kannski finnst mér bókin skemmtileg vegna þess að ég sem gamall Vestmannaeyjingur þekki því nokkuð til en víst er að heiðarleg frásögn er mikils virði.
Saga Bjarna er góð lesning og honum til sóma.

Halldór Svavarsson