Síðasta vetur, þegar ljóst var í hvað stefndi með klofningsframboð, komu margir að máli við mig og minntust síðasta klofnings úr Sjálfstæðisflokknum í Eyjum. Það var árið 1994. Ég var 12 ára gömul og var þá fjarri því að spá nokkuð í stjórnmálum. Mér var sagt að reiðin og heiftin hefði verið mikil og enn þann dag í dag væru sár sem ættu eftir að gróa á milli fyrrum félaga og jafnvel að heilu fjölskyldurnar væru ekki að talast við. Við þessar frásagnir, man ég að ég hugsaði alltaf hvaða vitleysa þetta væri eiginlega. Það væru rúm 20 ár síðan og þetta væru nú bara stjórnmál. Ég hafði enga trú á því sem mér var sagt. Ég hef ekki kynnt mér mikið hvaða forsendur voru að baki þá, en ég veit hvaða forsendur voru að bakvið síðasta vor. Og nú skil ég betur það sem fólk var að segja við mig.
Hreint ekki tapsár, í dag!
Nú hef ég heyrt að fólk segi að ég sé bara tapsár. Ó já! Ég var svo tapsár eftir kosningar síðasta vor að ég var á mörkum þess að geta heilsað, eða yfir höfuð hitt fólk. Mér fannst þetta svo ósanngjarnt. Ég pantaði mér meira að segja utanlandsferð þremur dögum eftir kosningar af því að ég átti hreinlega mjög erfitt með þetta. En svo kemur nýr dagur með nýjum tækifærum og lífið heldur bara áfram. Í dag er ég hreint ekki tapsár.
Óheiðarleiki
Í dag er ég sár og stundum finnst mér ég hafa verið svikin. Mér þykir hafa verið komið illa fram við mig, mér þykir hafa verið komið illa fram við fólk sem mér þykir vænt um og við samfélagið okkar. Með eigin hagsmuni að leiðarljósi léku fáeinir einstaklingar tveimur skjöldum. Einstaklingar sem grófu undan mér og félögum mínum í áraraðir. Einstaklingar sem gerðu kröfu um eigin frama umfram velgengni hópsins og samfélagsins. Einstaklingar, sem sóttu landsfund Sjálfstæðisflokksins en voru um leið að undirbúa annað framboð gegn flokknum. Einstaklingar, sem var boðin þátttaka en fengu ekki öllu að ráða. Einstaklingar sem stóðu upp á fundum, ræddu um lýðræði og samstöðu, en þegar lýðræðið var ekki þeim í hag breyttist umræðan í einræði, spillingu og vinavæðingu. Einstaklingar, sem höfðu alla tíð verið samherjar, samglaðst, tekist á og rökrætt, átt þátt í stórum jákvæðum samfélagsbreytingum, sem nú tóku eigin frama fram yfir allt og þar með talið hag sveitarfélagsins. Einstaklingar, sem sameinuðust í illvild gagnvart þáverandi bæjarstjóra og vildu hann frá. Það að vera sár vegna þessa, er einfaldlega allt allt annar hlutur en að vera tapsár. Það að vera sár eru eðlileg viðbrögð við óheiðarleika.
Samstaða um 98% af málum
Það er rangt að Sjálfstæðisflokkurinn sé á móti öllu, bara til að vera á móti. Ég er hluti af Sjálfstæðisflokknum og umræða H-lista fólks um að Sjálfstæðisflokkurinn væri á móti öllu hefur komið mér á óvart. Ég tók því saman tölfræði hvað þetta varðar. Á þessu kjörtímabili hafa verið 100 fundir í fagráðum sveitarfélagsins, tæplega 700 mál tekin fyrir á þessum fundum og minnihlutinn hefur gert athugasemdir við um 2% þeirra mála. Í öllum tilvikum er unnið að hagsmunum samfélagsins. Það að vera ekki í klappliði meirihlutans er ekki það sama og að vera gegn hagsmunum samfélagsins. Þvert á móti.
Umræða um að Sjálfstæðisflokkurinn sé alltaf á móti er því hvorki rétt né sanngjörn. Það er hlutverk kjörinna fulltrúa, sér í lagi í minnihluta, að veita aðhald og benda á t.d. brot á stjórnsýslulögum, skort á gagnsæi, vinavæðingu við val í stjórnunarstöður, viðvangingsleg vinnubrögð við stjórnun opinbers hlutafélags og margt fl. Ef að ekki yrði tekið á því, þá væru fulltrúar ekki að vinna sína vinnu. Ég vil ekki búa í þannig samfélagi að lög séu ekki virt af hálfu stjórnvalds. Ég mun ekki falla frá kröfu um vönduð vinnubrögð þótt slíkt lengi e.t.v. eitthvað vinnudag bæjarstýrunnar og meirihlutans frá því sem nú er.
Heiðarleiki og auðmýkt
Kjörtímabilin sem voru hér á undan voru einstök, ekki bara síðasta kjörtímabil heldur einnig þau sem á undan voru. Eiga bæði meiri- og minnihlutinn hrós skilið fyrir það. Ég var hluti af þessum hóp og veit að það þurfti að vinna fyrir þessu trausti. Ég veit að það kostaði vinnu, samtöl, upplýsingagjöf og ótal málamiðlanir á alla kanta. Lýðræðisleg vinnubrögð í hvívetna. Þó lítið fari fyrir því núna, þá hefur meirihlutinn enn tækifæri til þess að breyta sínum vinnubrögðum og efna kosningaloforð um lýðræði og gagnsæi. Traust er ekki sjálfgefið. Það verður til á grundvelli heiðarleika og auðmýktar. Hvoru tveggja er ábótavant við stjórnun sveitarfélagsins í dag.
Margrét Rós Ingólfsdóttir
