Safnahelgin og síðar Safnavikan hafa verið ljósið okkar í upphafi skammdegisins sem hellist yfir á þessum árstíma. Verið ein allsherjar menningarveisla þar sem ótrúlegur fjöldi listamanna hefur komið við sögu undanfarin 16 ár, venjulegast fyrstu vikuna í nóvember.
Þetta ár er skrítið svo vægt sé til orða tekið og horfum við inn í annan veruleika með ströngum samskiptareglum og samkomubanni. Það þarf ekki að rekja þær raunir nánar en ákveðið var að vera með sýningar sem falla að breyttum forsendum í nafni Safnahelgar.
Vegna þessa hefur starfsfólk Safnahúss og Sagnheima fengið verslunareigendur í miðbænum í lið með sér til að sýna valið efni frá sér og verður það sýnt í gluggum í sjónvarpi á völdum stöðum í miðbænum sem verða nánar auglýstir er nær dregur. Þetta verða 10 til 12 staðir og tilvalið að labba á milli þeirra og kíkja á þessa gullmola. Sýningarnar hefjast kl. 18.00 fimmtudaginn 12. nóvember, hver um 10 mínútur að lengd og rúlla yfir alla helgina.
Annars vegar verða sýndar kvikmyndir frá Vestmannaeyjum, svokallaðar Heimaklettsmyndir sem loksins eru komnar heim eftir 30-40 ára útlegð. Myndirnar hafa verið hreinsaðar og lagfærðar eins og unnt er og eru ótrúlega skýrar miðað við aldur. Er þar margt sem á eftir að koma á óvart, myndir frá Þjóðhátíð, 17. júní á Stakkó og dansiballi í Höllinni. Algjör gullkorn þar sem sjá má margt fólk sem setti svip á Vestmannaeyjar á síðustu öld.
Hins vegar er um að ræða valið efni úr safni Ljósmyndasafns Vestmannaeyjabæjar sem er eitt það stærsta á landinu. Þar kennir margra grasa og hver veit nema þér og þínum bregði fyrir á myndunum sem eru mannlífsmyndir úr Vestmannaeyjum undanfarin 70 ár.
