Ég á góðan vin í netlandi, hann Netflix. Á köldum vetrarkvöldum er notarlegt að halla sér að hlýrri öxl Netflix vinar míns og fá hann til að segja sögur.

Um daginn sagði Netflix mér sögu af Kobboí. Hugurinn leitaði aftur í tímann til barnæsku minnar, þegar við Sighvatur fórum í bíó í Höllinni, sáum Roy Rogers ríðandi um græna grundu á honum Trigger, sem var mestur og bestur allra hesta. Eftir sýningarnar lá leiðin á heimagrundir þar sem knallettubyssur voru mundaðar og við dunduðum okkur við að skjóta Hassa og Tomma í tætlur það sem eftir lifði dags. Þegar líða tók á daginn lá leiðin heim af blóði drifnum  völlum Kirkju- og Breiðabliksvegar.

Kobboí myndir sem Netflix vinur minn sagði mér fjallaði um kúasmala eða kowboy karla, sem við gjarnan kölluðum kobboja. Þeir riðu um, ráku stórar hjarðir nautgripa fram og aftur um gresjurnar og þær undu sælar við sitt þangað til einhver slátrarinn kom blíkúlu fyrir í hausnum á þeim og leiðin lá frá gresjunni á veisluborð góðborgaranna þar sem gripurinn var snæddur með góðri lyst.

Nautgripirnir voru í eigu aðal kobbojaranna sem gjarnan voru óstýrlátir og lausir með byssuna, skjótandi óvini sína, raunverulega og ímyndaða. Svona var lífið í kobbojlandi. Aðal kobbojarnir áttu sitt landsvæði og ólu nautin sín þar upp. Hjörðin var rekin í sláturhús þar sem milliliðurinn keypti herlegheitin, slátraði gripunum og seldi síðan á markað. Fljótlega fór Aðal að átta sig á því að hann hefði miklu meira út úr því að eiga sitt eigið sláturhús, þannig losnaði hann við milliliðinn og ekki nóg með það, hann var nebbnilega með samning við litlu kobbojana þess eðlis að þeir fengju greitt fyrir hvert kíló kjöts sem þeir kæmu í sláturhúsið. Með því að eiga sláturhúsið sjálfur gæti hann stjórnað verðinu á kjötinu. Með tíð og tíma komu Aðal kobbojarnir sér saman um að þetta væri rétta leiðin til þess að auka annars vel dygra sjóði þeirra, nú kæmust þeir í alvöru álnir, gætu fært út kvíarnar og leitað á önnur mið til að ná nokkrum dollurum aukalega frá litlu kobbojunum.

Samtaða Aðal kobbojana var góð. Ef einhver litlu kobbanna gagnrýndi þessa tilhögun mála var hann umsvifalaust rekinn á guð og gaddinn með það í farteskinu að nú yrði hann ekki kobboj neinstaðar, því fiskisagan tók strax flugið og hann átti hvergi griðarstað. Sumum datt í hug að benda á það að í öðrum sýslum væri verðið pr. Kíló mun hærra en í þeirra sýslu en ávallt með þeim afleiðingum að hann fékk ekki einu sinni vinnu sem smali í sýslunni. Þetta varð auðvitað til þess að enginn þorði að tala um það sem allir vissu. Allir vildu halda því litla sem þeir höfðu þó þeir sæju að Aðal fitnaði sem aldrei fyrr eins og hinn púkinn á fjósbitanum.

En eins og allar sögur fékk þessi saga vinar míns hans Netflix endi. Aðal dó og fór í gröfina. Hann tók víst ekkert að peningunum sem hann hafði haft af hinum kobbojunum með óheiðarlegum hætti með sér. Það eina sem stóð eftir var sagan sem Netflix vinur minn sagði mér og mér þótti nú frekar ógeðfeld.

Ég sagði í hálfum hljóðum við Netflix vin minn „mikið hefði það nú verið gott ef Aðal hefði getað ferðast rúm 100 ár fram í tímann og getað séð hvernig sagan dæmdi hann.

Ég sat lengi og hugsaði um söguna söguna sem Flixi vinur minn sagði mér en hugsaði að lokum, mikið er ég heppinn að hafa ekki verið uppi á þessum tímum. Mikið er ég heppinn að búa í heilbrigðu þjóðfélagi þar sem svona hlutir eiga sér ekki stað, í þjóðfélagi þar sem Aðal bera bakið hátt vitandi að þegar hans tími kemur, á hann framundan nokkuð góða eilífð í dúnmjúkum hlíðum himnaríkis.

Alfreð Alfreðsson