Ef ég væri meira sjálfhverf en ég er og héldi að veröldin snérist einungis um mig eina, myndi ég freistast til að halda að Leikfélag Vestmannaeyja hefði komist í dagbækurnar mínar á einhverjum tímapunkti og stílað síðan, þar eftir, val sitt á leikverkum algjörlega inná mig og mitt áhugasvið. Ennnn….þar sem ég er í þokkalegum tengslum við jörðina hef ég ekki látið það eftir mér að hugsa svo sjálfhverfar hugsanir (jú víst), heldur geri mér að fullu ljóst hversu ótrúlega heppin ég er að hér í Eyjum höfum við áhugamannaleikhús sem lætur ekkert stöðva sig í að færa á fjalirnar leikverk af þeim stærðargráðum sem raun ber vitni. Eftir hrifningu mína á síðasta söngleik félagsins, Grease, kom ekki annað til greina en að sjá nýjasta verk þess �??Don´t stop believin�?�.

�?g játa að ég vissi fátt um þennan söngleik fyrir frumsýninguna. Hafði hvorki lesið um hann né séð hann á sviði eða hvíta tjaldinu. Vissi bara það eitt að sögusviðið væri níundi áratugurinn. Áratugurinn þegar ég var unglingur í neonlituðum fötum, með vængi í hárinu, dökkt meiköpp, ljósbleikar varir og lausa herðapúða sem maður smellti undir allar peysur, toppa, jakka og blússur. Áratugurinn sem maður fór frá því að taka niður Duran Duran platgötin af veggjunum í herberginu og hengdi í staðinn upp platgöt með Gun´s and Roses, Def Leppard og Kiss. Henti síðan neonlituðu fötunum fyrir leðurjakka og gallabuxur og batt tóbaksklút um höfuðið….ROCK ON!

�?að var ekki laust við að ég velti fyrir mér hvort það myndi á endanum reynast kostur eða galli að vita ekkert um verkið. Fyrir þá sem ekki þekkja mig er ég þessi týpa sem vil helst af öllu ekki vaða út í óvissu, vil vita út í hvað ég er að fara og hverju ég megi eiga von á. Sem dæmi um þetta er ég alltaf búin að hlusta og horfa á öll júróvisjonlögin mörgum vikum áður en þau birtast okkur í aðalkeppninni. �?g braut því mínar eigin hefðir og venjur með því að láta ekki undan freistingunni að leigja mér myndina áður en ég færi á frumsýninguna. Fyrir þá sálfræðinga og/eða geðlækna sem lesa þessar línur vil ég taka fram að þetta er algjörlega í fyrsta skipti sem ég sýni slíka áhættuhegðan…ég sver! Með blöndu af tilhlökkun, og pínu frumsýningarkvíða fyrir hönd leikendanna, gengum við leik(hús)félagi minn, Kolbrún Harpa, inn í stórbreytt húsnæði leikfélagsins sem hlotið hefur nafnið Kvika. Og þvílíkur munur! �?að fyrsta sem mætti okkur voru rauð flauelsmjúk teppi sem höfðu þau áhrif að mér fannst ég loksins vera komin í alvöru leikhús en ekki félagsmiðstöð. Stórglæsileg aðstaðan á neðstu- og miðhæðinni, glæsilegur barinn, Kviku-glugginn, leðursófarnir, hjólastóla-rýmið í áhorfendasalnum og lyftan, sem gerir það að verkum að nú er leikhúsið loksins opið öllum, en ekki bara þeim sem eru á tveimur jafnfljótum, fengu mig til að finnast ég hafa gert rétt með því að punta mig og klæða í betri fötin. Leikhúsið var nefnilega líka sparibúið svo við vorum alveg í stíl þetta kvöld.

Til hamingju með þessar ótrúlegu vel heppnuðu breytingar Leikfélag Vestmannaeyja, Vestmannaeyjabær já og við öll. Næst skulum við svo fjölga klósettunum (allavega kvenna) svo við stelpurnar þurfum ekki að eyða fimmtán mínútum í biðröð eftir að komast á wc í hléinu. �?eim mínútum væri svo miklu betur eytt annarsstaðar… t.d. á barnum 😉 �?að væri allt of langt mál að taka fyrir hvern og einn einasta leikara í sýningunni enda er þetta stórt verk með á þriðja tug leikenda á sviðinu þegar mest er. Hlutverkin eru misstór allt frá því að vera dansari í hópatriðum upp í það að standa einn á sviði með kastljósið á sér. Og fyrst ég nefni dansa má ég til með að minnast á dansarana þær Dorthy Lísu Woodland og Hafdísi Ástþórsdóttur. Dansinn á karlaklúbbnum var í einu orði sagt glæsilegur enda búa þær Dorthy og Hafdís yfir ótrúlegum styrk og færni. Maður komst hreinlega ekki hjá því að dást að fimleika þeirra um leið og maður hélt í sér andanum um stund þegar þær héngu á hvolfi í súlunni og engu líkara en togkraftur jarðar hefði akkurat ekkert í þær. Kóriógrafía Dorthy á dansatriði strákabandsins gerði það líka að verkum að ég var sífellt að skella uppúr, enda kannaðist ég kannski aðeins of vel við dásamlega hallærisleg danssporin.

Vilborg Sigurðardóttir (Justice/Bakraddir) var mjög trúverðug í hlutverki hinnar lífsreyndu madömmu á strippklúbbnum/karlaklúbbnum. Söngur hennar var óaðfinnanlegur og breið rödd hennar einkar falleg. Eitt af bestu lögum sýningarinnar, sönglega séð, var tvísöngur hennar og Unu (Sherrie) í ,,Harden my heart�?�.

Una �?orvaldsdóttir komst vel frá sínu hlutverki sem hin saklausa Sherrie sem kemur, í óþökk foreldra sinna, í borgina og dreymir um að verða fræg. Una hefur ótrúlegt vald á rödd sinni af svona ungri stúlku að vera, er mjög melódísk svo unun er á að hlýða. Hún bræddi mig í sínu litla hlutverki í Grease á sínum tíma, og þó kraftmikið rokkið í þessari sýningu henti rödd hennar síður, fór hún fanta vel með nokkur af sínum lögum. �?ar af stóð ,,More then words/Heaven�?�, sem hún söng ásamt �?lafi Frey (Drew), algjörlega uppúr hjá mér.

�?laf Frey �?lafsson hef ég ekki séð áður á sviði. Hafi þetta verið frumraun hans þá komst hann mjög vel frá henni. �?að er alltaf ákveðin hætta á að ofleika og/eða oftúlka þegar fólk er að stíga sín fyrstu spor í leiklistinni en �?lafur er blessunarlega laus við það. Leikur hans var þvert á móti mjög látlaus sem Drew, ungi rokkarinn sem þráir ekkert heitar en að fá tækifæri til að sanna sig á sviði. Söngur �?lafs var á tíðum prýðilegur og ef hann næði að opna örlítið betur á röddina, slaka á hálsinum þegar hann fer uppá háu nóturnar, er ég viss um að fátt gæti stöðvað hann í kalla fram gæsahúð hjá áhorfendum.

Mest mæðir á �?vari Erni Kristinssyni sem leikur Lonny aðstoðarmann Dennis (Zindri Freyr). Hann er jafnframt sögumaðurinn sem bindur sýninguna saman og kemst �?var vel frá því hluverki. Mér finnst honum hafa farið ótrúlega mikið fram frá því er hann lék Danny í Grease. Hann hefur þroskast á sviðinu, kann betur inná óvæntar pásur með því að bíða með textann sinn (á meðan áhorfendur klappa/hlæja ) auk þess sem hann er orðinn mun skýrmæltari. �?var hefur líka ágætis söngrödd, átti nokkrar bráðfyndnar senur og má þar helst minnast á eitt eftirminnilegasta atriði sýningarinnar á móti Zindra Frey (Dennis).

Zindri Freyr Ragnarsson átti, að mínu mati, sitt hlutverk skuldlaust og vel að verki staðið hjá leikstjóranum, Ágústu Skúladóttur, að velja þennan mikla reynslubolta til að túlka klúbbeigandann Dennis. Atriðið milli hans og �?vars í “Can’t Fight This Feeling” var, eins og ég nefndi áðan, eitt af hápunktum sýningarinnar. �?g og leikfélagi minn, Kolbrún Harpa, gjörsamlega grétum af hlátri allan tímann og það gerði reyndar líka salurinn allur. Innlifun Zindra í þessu atriði var svo dásamlega innileg að hefði ég verið að horfa á þetta atriði á DVD hefði ég horft á það aftur og aftur og aft…..

Bravó Zindri !

Hannes Már Hávarðarson (Stacee Jaxx) kom mér kannski mest á óvart því ég hafði, fram að því er hann birtist mér á sviði, aldrei heyrt hans getið. �?essi peyji stóð algjörlega undir sínum karakter sem sjálflægur og útlifaður rokkari sem þó, undir niðri, þráir að finna hina einu sönnu ást. Nokkur laganna sem hann söng urðu til þess að ég fékk hreinlega gæsahúð aftur og aftur. Hann hefur háa og krafmikla rödd sem hentar þessari tegund (glam)rokksins svakalega vel. Atriðið á milli hans og Ernu Sif Sveinsdóttur (Pauline) í ,,I wanna know what love is�?� var alveg geggjað og þegar hann tók gamla Def Leppard smellinn ,,Pour some sugar on me�?� var ég farin að stappa með fótunum, dilla mér í sætinu og mæma með textanum. Hannes átti algjörlega salinn á þeirri stundu….þvílík rödd!

Bravó Hannes!

Alexander Salberg (Chris/Pabbi Sherrie) var óviðjafnanlegur og svo mikið réttur maður á réttum stað. Hefði ekki viljað sjá neinn annan í þessu hlutverki. Alexander hefur þetta ,,eitthvað�?� sem ekki allir hafa. �?að er ekki lært, nema að litlum hluta, heldur meðfætt. Lengi getur gott batnað og Alexander fer baaara batnandi. Atriðið á milli hans og �?lafs Freys, þegar Drew mætir í nýja búningnum, var eitt af fyndnustu atriðum sýningarinnar…þökk sé Alexander og hárréttri tímasetningu og áherslum á línunum hans.

Bravó Alexander!

Svo verð ég að fá að minnast á hljómsveitina. �?óóótrúlega þétt band á köflum og svo mjög að mér fannst ég á tímabili vera stödd á alvöru tónleikum. Og það er sýningin á köflum því áhorfandinn fer frá því að vera staddur í leikhúsi fyrir hlé yfir í að vera kominn á tónleika í klúbbnum í seinni hluta verksins. Hljómsveitarmeðlimir voru mismikið innvolveraðir inn í atriðin, allt frá því að vera nánast ósýnilegir yfir í að vera á þeytingi með hljóðfærin víðsvegar um sviðið eins og á alvöru rokktónleikum. �?að er algjörlega frábært að hafa lifandi tónlist á sviðinu, þvílíkur klassa metnaður hjá leikfélaginu… á ekki stærra sviði. �?ar kemur einmitt að sviðsmyndahönnuðum sýningarinnar sem, að mínu mati, stóðu sig rosalega vel í útfærslum á sviðsmyndinni ásamt ljósahönnuði verksins. Frábærar og einfaldar lausnir þessara aðila sem voru sko alveg að virka fyrir mig.

Handritið er líka listavel unnið hjá Karli Ágústi �?lfssyni. Hnittin tilsvörin, lítil sem stór, voru algjörlega ,,spot on�?� og textinn á stundum svo sjúklega fyndinn að maður náði vart andanum á milli hlátursroka. Dansarnir voru líka mjög vel útfærðir og minntu um margt á hinar vinsælu jazzballetsýningar níunda áratugarins. 80´s búningarnir voru að flestu leyti líka ,,perfect�?� má ég þá sérstaklega nefna búningar hljómsveitarinnar og strákabandsins. Hár og förðun voru mjög fagmannlega unnin, enda skiptir sköpum að hafa þetta tvennt alveg 100% þar sem þetta er svo stór partur af túlkun þessa áratugar. Bakraddirnar voru æðislegar, bæði röddun svo og fyllingin. Hefði meira að segja vilja heyra enn meira í þeim. Hljóðið var í 90 % tilvika til fyrirmyndar og lýsingin, eins og ég nefndi áður, algjör snilld og hjálpaði heilmikil til við að mynda rétta stemningu hvort heldur hún átti að vera lítil og einföld eða eins og á stórum tónleikum. �?að er ekki annað hægt en að hrósa leikstjóra verksins Ágústu Skúladóttur og óska henni til hamingju með þetta nýjasta afrek hennar. Frumsýningin tókst með afbrigðum vel að mínu mati og sýndi þar og sannaði að leikstjóri og aðstandendur sýningarinnar hafa lagt á sig ómælda vinnu s.l. mánuði til að ná því besta fram hjá hverjum og einum. Sú vinna sést helst á framförum margra yngri leikaranna, óhefðbundum útfærslum hinna eldri og reyndari og síðast en ekki síst smurðri heilstæðri sýningu þar sem söguþráðurinn kemst vel til skila. Á endanum held ég að það hafi bara verið kostur að þekkja ekkert til verksins áður en ég sá þessa sýningu. �?g hef síðan séð myndina og komist að því að útfærsla LV á þessu sama verki er jafnvel enn betri en ég gerði mér grein fyrir. Og enn og aftur kemur það mér í opna skjöldu hvað LV tekst að ná langt og gera stóra hluti úr því litla fjármagni sem áhugamannaleikhús á landsbyggðinni hefur úr að moða. �?að speglar bara metnaðinn sem býr í þessu dásamlega ,,LITLA�?� leikfélagi. Leik(hús)félagi minn hafði það að orði eftir sýninguna að hana langaði að sjá sýninguna aftur….og það langar mig líka. Segir það ekki allt sem segja þarf ?

BRAV�? Leikfélag Vestmannaeyja!

Takk fyrir mig