Ég er að verða með eldri Eyjamönnum, fæddur 1942 og er því að nálgast áttræðisaldurinn. Hef búið í Eyjum nær allt mitt líf, utan fjögurra ára á námsárunum í Reykjavík. Á þessum bráðum áttatíu árum hefur margt breyst í Eyjum, flest til hins betra en því miður sumt til hins verra.

Til dæmis hafa samgöngurnar tekið stórstígum framförum (þótt mörgum þyki þær í hálfgerðum lamasessi í dag). Í mínu ungdæmi var það Stokkseyrarbáturinn og svo reyndar flugið. Síðar kom svo Herjólfur, fyrst til Reykjavíkur, svo til Þorlákshafnar og svo síðast til Landeyjahafnar. Mér finnst við búa við alveg ágætis samgöngur í dag; Hægt að velja um sex ferðir á dag flesta daga ársins, flugið er líka inni fyrir þá sem vilja fljótlegan ferðamáta.

En svo er það annað sem mér finnst ekki jafngott og í gamla daga og það er heilbrigðisþjónustan okkar. Með þessu er ég ekki að kasta rýrð á það ágæta fólk sem þar vinnur og sinnir sínu starfi vel. en þarna hefur orðið talsverð breyting á til hins verra frá því sem var. Lengi vel sáu okkar ágætu læknar um nær allt sem með þurfti fyrir sjúka í Eyjum, meira að segja skurðaðgerðir voru framkvæmdar hér og næsta fátítt að fólk þyrfti að sækja til Reykjavíkur vegna læknisþjónustu. Fæðingar gengu hér eðlilega fyrir sig og sjaldan sem þar urðu mistök. Þetta var yfirleitt allt leyst af stakri prýði á spítalanum okkar sem síðan varð að Ráðhúsi Vestmannaeyja eftir að ný og vel útbúin stofnun leysti hann af hólmi.

En því miður hefur þar ýmislegt undan látið og farið á verri veg. Reyndar er þarna enn til staðar hið besta fólk sem dags daglega leysir úr vanda flestra sem þangað leita. En það sem mér þykir hvað mesta eftirförin frá fyrri tíð er sú staðreynd að í dag geta konur í Eyjum ekki lengur fætt börn sín hér heima heldur verða að leita upp á fastalandið til þess, oftast til Reykjavíkur. Slíku fylgir ærinn kostnaður, ekki aðeins í ferðalögum og auka húsnæðiskostnaði heldur og í tekjutapi þar sem nú til dags þykir einkar sjálfsagt að feður séu viðstaddir fæðingu barna sinna (þótt mér hafi verið harðbannað slíkt á sinni tíð hér í Eyjum).

Þó svo að við hjón séum löngu komin úr barneign, þykir okkur þetta þó einhver mesti annmarkinn á búsetu hér. Það að geta fætt börn í sinni heimabyggð finnst okkur alveg sjálfsögð mannréttindi

Frá því að ég man eftir mér hefur ávallt verið á alþingi að minnsta kosti einn þingmaður frá Vestmannaeyjum, stundum fleiri, og hafa gætt hagsmuna okkar auk annarra góðra verka. Í komandi alþingiskosningum er spurning hvort þetta muni breytast og Vestmannaeyingar muni ekki lengur eiga fulltrúa á þingi. Það þætti mér, og líklega fleirum, miður.

Nú er í framboði maður, (reyndar mér nokkuð tengdur (en alveg ágætur þrátt fyrir það)), sem freistar þess að ná öruggu sæti á lista Sjálfstæðisflokksins í Suðurkjördæmi í næstu kosningum og hefur tilkynnt að hann muni berjast fyrir jafnara aðgengi landsmanna að heilbrigðisþjónustu og þar með talið fæðingarþjónustu. Ég held að við ættum að styðja það, okkar heimabyggð til framdráttar og tryggja honum sæti.