Auk Fred Woods og Elliða sem ávarpaði ráðstefnuna og Kára sem stjórnaði henni, tóku þrír gestir til máls og sögðu sögu sína og greindu frá tengslum sínum við Vestmannaeyjar. Ein þeirra var Lanae Baxter. Blaðamaður spurði hana hver hefði kennt henni að meta svona mikils Vestmanneyjar eins og hefði komið svo vel fram í erindi hennar. Lanae sagði að það hefði verið amma sín sem væri enn á lífi, aðeins þremur vikum frá því að verða 91 árs. Sagði Lanae að amma sín þekkti ótrúlegan fjölda sagna um uppvöxtinn í Eyjum, enda þótt foreldrar hennar hefðu flutt frá Vestmannaeyjum áður en hún sjálf fæddist. Amma hennar sagði Lanae þegar hún var lítil oft sögur fólksins sem fluttist frá Íslandi til Bandaríkjanna. �??�?etta fólk fór frá Íslandi vegna trúar sinnar og vegna harðinda á landinu og ekki var það alltaf auðvelt því börn dóu á leiðinni yfir hafið. Amma sagði mér þessar sögur sem hún hafði eftir foreldrum sínum,�?? sagði Lanae

Og ekki var allt fengið þegar komið var í ákvörðunarstað. �??�?au liðu skort þegar þau komu til Spanish Fork. Bjuggu í lélegum húsum og alltaf söknuðu þau Íslands. Amma sagði mér frá samskiptum íslensku landnemanna við Indjánana sem bjuggu á svæðinu þegar þau komu til Bandaríkjanna. Indjánarnir veittu Íslendingum oft aðstoð með því að gefa þeim mat. Börnin voru hrædd við þessa frumbyggja og földu sig þegar þeir birtust.�??

Lanae sagði að karlarnir hafi vegna reynslu sinnar af sauðfjárbúskap fengið mikla vinnu við sauðfé sem hafi oft kostað fjarvistir. �??Afi gat verið burtu í tvo mánuði í einu og þá var mamma aðeins tveggja ára gömul. �?etta var kannski það harðræði sem Íslendingar þekktu frá gamla landinu og flestir bjuggu þeir á landbúnaðarsvæði.�??

En þrátt fyrir þetta leið fólkinu vel, samstaða var mikil og þau höfðu nóg að bíta og brenna. Afi minn dó þó ungur. �??Mamma sagði að afi hefði gefið fólki sem á þurfti að halda mat. �?að gerðu margir, fólkið hjálpaðist mikið að. �?etta var dugnaðarfólk en það vildi líka skemmta sér. �?að var slegið upp varðeldum þar sem var sungið og dansað. Landnemarnir skipulögðu Íslandsdag jafnvel einu sinni í viku, voru með hæfileikakeppni og margt annað var gert til að skemmta sér. Sund var vinsælt og Íslendingarnir bjuggu til tjörn til að fiska í. Íslenskur matur var vinsæll og þar voru íslensku pönnukökurnar ofarlega á blaði,�?? sagði Lanae með sælubrosi.

Konurnar gerðu líka mikið af því að hittast, fá sér kaffi og með því og spá í bolla. Allt upp á íslensku. �??�?egar þær komu saman tóku þær með föt sem þurfti að laga og ýmsan prjónaskap. Amma bjó líka oft til kleinur sem hún lét mig borða og voru mjög góðar. Fékk ég oft að hjálpa henni við baksturinn.�??

Til að byrja með var tungumálið erfiður þröskuldur. Allar athafnir mormónakirkjunnar fóru fram á ensku. �??Fólkið átti í erfiðleikum með enskuna en afi minn fékk aðstoð hjá presti lúthersku kirkjunnar til að byggja litla kirkju þar sem athafnir fóru fram á íslensku og ensku. Mamma man eftir að hafa setið þar sem ung stúlka, við ofninn til að halda á sér hita. �?að gat líka orðið of heitt um sumarið. Hún lýsti þessu þannig að helminginn af tímanum hefði hún geta talað við Guð en leikið sér hinn helminginn þegar enskan var töluð.�??

Stórfjölskyldan var alltaf tilbúin að hjálpa til í kirkjustarfinu þegar þess var þörf. �??Og alltaf var verið að syngja og þegar mamma var tólf ára var hún í 24 manna kór sem söng á íslensku. �?au komu fram í hvítum búningum og var kórinn fenginn til að syngja fyrir dönsku konungshjónin þegar þau heimsóttu Utah.�??

Með árunum vék íslenskan fyrir enskunni en Lanae segir að fólk sem á ættir að rekja til Íslands beri alltaf hlýjan hug til landsins í norðri. �??Amma sagði okkur ævintýri frá gamla landinu og alltaf gaukaði hún að okkur einhverju góðgæti þegar við vorum dugleg að hjálpa til og höguðum okkur vel. Nutu krakkar í nágrenninu oft góðs af því.�??

Lanae segir þau stolt af upprunanum og það sjáist greinilega á Íslendingaslóðum í Utah. �??�?að var okkur mikils virði þegar minnisvarðinn við Mormónapoll hér í Vestmannaeyjum var afhjúpaður sumarið 2005. �?að var merkur dagur fyrir okkur og þau voru mörg tárin sem féll þegar við minntumst þar forfeðra okkar á Íslandi og í Vestmannaeyjum.

Lanae segir að tengslin við Eyjar skipti ennþá máli og það finnur hún skýrast á barnabörnunum sem skrifi um Ísland í landafræði. �??Og ömmu-

stelpurnar biðja mig alltaf um að steikja kleinur fyrir bekkinn þeirra í skólanum. Og við erum öll mjög stolt af því að vera Vestmannaeyingar,�?? sagði Lanae að lokum.