Jólin er sá árstími þar sem maður fyllist einhverjum skemmtilegum krafti og tilhlökkun og langar virkilega til að sýna væntumþykju til þeirra sem standa manni næst. Þetta er kannski líka sá tími þar sem algengast er að maður ylji sér á æskuminningunum, hvernig jólin voru þegar maður var krakki. Í því samhengi vill maður helst enga breytingu frá æskujólunum, þetta er heilagur tími, tími sem á alltaf að vera eins, sami matur, sami háttur hafður á pökkum, jólakortum og öðrum misskrýtnum venjum.

Og þrátt fyrir alla umræðu  samfélagsins gegn kirkju og kristni að þá er það nú þannig að börnin í grunnskólum landsins eru á fullu í jólastússi, þau eru að setja upp helgileiki og í þeirri kirkju sem ég þjóna, þar koma allir grunnskólanemar og fulltrúar bekkjanna setja upp jólasöguna af Maríu og Jósef. Mig langar til að segja ykkur eina skondna sögu, frá slíkri uppfærslu sem gerðist í smábæ í Bretlandi.

Þannig var að 7. bekkur þess skóla setti alltaf upp jólahelgileikinn á hverri aðventu. Raunar var þetta heilmikið mál og tilhlökkun fyrir þessu verkefni byrjaði strax á haustin, þegar krakkarnir komu í skólann, nú voru þau komin í 7. bekk og fengu að setja upp helgileikinn. Engu var til sparað til að gera sýninguna sem glæsilegasta, flottir búningar, glæsileg sviðsmynd og krakkarnir lögðu sig alla fram. Bæjarbúar fjölmenntu líka á sýninguna og var þetta ein aðal jólaskemmtunin í bænum fyrir hver jól.

Eitt var þó vandamálið. Í bekknum var einn einhverfur drengur og gat ekki fyrir nokkurn mun lært texta eða leikið. Krakkarnir og kennarinn vissu að það væri ekki í anda jóla eða boðskap Krists að skilja hann eftir útundan og fundu því þá lausn á máli að hann skyldi leika gistihúsaeiganda sem átti einungis að segja: Því miður allt fullt – farið annað!  Þetta gekk bærilega og eftir allnokkrar æfingar var drengurinn búinn að læra þessa setningu vel og vandlega. Allt gekk þetta vel upp á general-prufunni og var komið að stóru stundinni. Salurinn var þétt skipaður af fólki, allir foreldar og flestir aðrir íbúar bæjarfélagsins og var mikil spenna í loftinu. Síðan voru leiktjöldin dregin frá. Allt gekk vel, María og Jósef voru komin til Betlehem og Jósef, sem bar sig afar aumlega, bankaði á dyrnar hjá gistihúsaeigandanum og bar upp erindið. Þegar hann sá þennan dapra mann fyrir framan sig, og óléttu konuna, vorkenndi hann þeim svo mikið að án þess að hugsa hrópaði hann. Pláss? Nóg pláss, það eru jólin er það ekki?? Gjörið svo vel  og komið inn í hlýjuna til mín.

Það var dauðaþögn í salnum og aðrir leikendur á sviðinu vissu ekki hvort þeir áttu að hlæja eða gráta, allt var ónýtt! En fljótlega fór að heyrast hlátur frá bæjarstjóranum, þá frá skólastjóranum og kennurum og fyrr en varir voru allir farnir að skellihlæja.
Fólkinu fannst þetta frábært, því trúlega hefði boðskapur jólanna aldrei komist eins vel til skila. Að hleypa Jesúbarninu inn og um leið sýna umhyggju í garð náungans sem er eitt af stóru þáttum kristindómsins.

Hverju fagnar þú á jólum? Við skulum ekki gleyma hátíðinni og þeim boðskap sem Jesús Kristur gaf þessum heimi. Ef við tileinkum okkur þann boðskap höfum við góðar vörður á lífsins vegi og jafnframt þá von að hver sem fylgi honum muni aldrei að eilífu deyja.
Guð gefi þér og þínum gleðileg jól!