Andri Eyvindsson, einn af þremur meðleigjendum mínum, getur stundum verið svolítið utan við sig. “Stundum” og “svolítið” er reyndar vægt til orða tekið. Svo utan gáttar getur hann verið að hann er annálaður hvert sem hann fer fyrir viðutanmennsku og kæruleysi.Um helgina varð okkur gert skýrt grein fyrir því að áfengi gerir Andra heldur ekkert betur fyrir í þessum málum. Eftir kennderí laugardagskvöldsins tókst drengnum að læsa okkur úti um hámiðja nótt, svo meðan hann svaf værum blundi upp í herbergi sínu á þriðju hæð – nota bene, með slökkt á símanum sínum – stóðum við hin frammi fyrir harðlæstu húsi, bæði að framan og aftan. Og það sem meira er, hann hefði hæglega getað kveikt í húsinu í leiðinni.
Þannig er að þessa stundina eru foreldrar hans Kára í heimsókn hérna hjá okkur, auk Sigurbjargar systur hans og vinkonu hennar, Eyglóar. Eins og venjan er þegar maður fær gesti, þá lyftir maður sér auðvitað upp og kíkir í bæinn. Andri og Viktor voru reyndar að spila fótboltaleik á laugardaginn og skelltu sér á lífið með liðsfélögum sínum eftir leikinn. Svo við hin skelltum okkur niður í bæ, hittum nokkra skólafélaga og skemmtum okkur prýðilega. Við reyndum hvað við gátum að hafa uppi á þeim peyjunum, en það bar lítinn árangur; allir á sitthvorum staðnum í borginni og menn orðnir það kenndir flestir hverjir að það var erfitt að mæla sér móts. En við sem héldum hópinn skemmtum okkur mjög vel og vorum ekki að skríða heim fyrr en um sex/hálfsjöleitið um morguninn.
En þá komum við að öllu harðlæstu. Hliðið í bakgarðinum var meira að segja læst, sem það er yfirleitt aldrei nema við förum eitthvað í lengri ferðalög og skiljum húsið eftir autt í einhverja daga. Ég sá að það var líka búið að draga öryggisskerminn fyrir bakdyrnar, svo ekki kæmist ég þangað inn þótt ég væri með lyklana á mér. Ég snéri mér því næst að framdyrunum, en þar var auðvitað læst líka og búið að skilja annan lykil eftir í skráargatinu að innanverðu, svo ég gat ekki notað minn lykil utan frá. Frábært!
Nú var ég farinn að halda að þetta væri eitthvað djók í Andra og Viktori, að þeir hefðu komið heim og þótt rosa fyndið að læsa okkur hin úti. Við reyndum hvað við gátum að hringja í Andra og Viktor, en síminn hans Andra var auðvitað ekki virkur og Viktor svaf eins og rotaður selur. Kári prílaði meira að segja upp þakrennuna fyrir utan húsið hjá okkur og reyndi að vekja Viktor (sem sefur á annarri hæð) með því að banka á gluggann hjá honum. En allt kom fyrir ekki.
Það endaði með því að við hringdum í hana Eygló, sem hafði farið heim langt á undan okkur og hún kom niður og opnaði fyrir okkur. En ég var ennþá með það fast í hausnum að þeir strákarnir hefðu læst okkur úti til að stríða okkur og ég var orðinn alveg foxillur. En ég fór bara beint að sofa, beit fast í koddann minn og ákvað að vera ekkert að vekja neinn eða draga neinn til saka strax, sérstaklega ekki í því ástandi sem ég var.
Sagan kom síðan öll upp á yfirborðið í dag (við spjölluðum lítið um þetta í gær einhverra hluta vegna). Andri hafði komið heim á undan öllum og hélt að allir væru komnir heim og farnir að sofa (hann var samt ekkert að tékka á því). Hann læsir öllum hurðum og gerir sig kláran fyrir svefninn, en ákveður að hita sér pizzu í ofninum svo hann þurfi ekki að fara að sofa svangur. Í því kemur Viktor klifrandi yfir læsta hliðið og bankar á bakhurðina. Hann skammar Andra og segir að það sé eins gott að hann gleymi heldur ekki að slökkva á ofninum svo hann brenni nú ekki niður húsið í þessu ölæði! Viktor fer að sofa og skilur Andra eftir einan niðri, sem tekur svo upp á því að læsa öllu saman aftur og dregur í leiðinni öryggisskerminn fyrir afturhurðina svo það komist nú alveg örugglega enginn inn!
Og síðan komum við hin heim og auðvitað allt læst. En hann var heppinn, drengurinn (og við öll hin vissulega), að muna efitr því að slökkva á ofninum! Hann sagðist líka virkilega hafa lagt sig fram við að muna eftir því eftir ræðuna sem hann fékk frá Viktori.
Andri Hugo bloggar á www.andrihugo.com
Skráðu þig á fáðu nýjustu tilkynningar fyrst