Kvikmyndin The Rock sló í gegn í vinahópnum mínum í æsku. Þar flýja Nicholas Cage og Sean Connery fangelsi á ævintýralegan hátt. Fangelsi sem var á eyju, notabene. 

Það lágu nefnilega leynigöng út úr fangelsinu og bæði Cage og Connery fannst þeir ekki hafa neitt til saka unnið til að verðskulda að vera þar. Þeirra biðu mikilvægari verkefni og hetjuskapur. Eftir stórhættulegan flótta úr fangelsinu var loks ljós í enda gangnanna. Þeir komust í burtu.

Í fyrra skall Covid-19 á Íslendingum. Ég varð pabbi í annað sinn þann 21. mars í fyrra og þremur dögum síðar fórum við til Vestmannaeyja – hættulegasta Covid stað heimsins. Þannig leið manni. Listi yfir þá sem maður þekkti og höfðu smitast hafði lengst og lengst. Við að koma með nýfætt barn á þessa stórhættulegu eyju! Áður en farið var úr borginni fór ég í þá rosalegustu verslunarferð sem ég hef nokkurn tímann farið. Ég meina, ég ætlaði ekki að fara reglulega í búð á þessari hættulegu eyju með nýfætt barn heima. Búðarferðin var það vel lukkuð að við gátum verið í hýði mjög lengi og öllum heilsaðist vel.

Það sem maður er þakklátastur fyrir í þessum heimsfaraldri er að enginn nákominn hafi orðið mjög veikur. Og í kringum mig er fólk í áhættuhópi. Auðvitað skiptir þetta mestu, það segir sig sjálft, en því miður voru ekki allir svona heppnir.

Virkilega margt breyttist í Covid og margt af því má endilega halda sér. Það er t.a.m. allt of algengt að ætlast sé til að maður faðmi eða taki í höndina á einhverjum fyrir kurteisissakir. Og jafnvel kyssi! Nei, það er nú samt þannig að oft langar mann einmitt að rífa í spaðann á einhverjum eða knúsa. En ég væri alveg til í að það myndi haldast þannig að það sé ekki fyrsta mál á dagskrá við hvern sem er.
    Annað sem ég væri til í að halda er eðlilegt pláss í verslunum. Allt of oft lendir maður í því að andardráttur annarar manneskju fer langt með það að feykja eyrnasnepplinum til og frá vegna óeðlilegar nærveru í biðröð. Já, eða að maður fái hálfpartinn á kjaftinn og nefið þegar einhver ryðst inn á manns einkasvæði og er fyrir löngu búinn að glata því að vita hvað sé eðlilegt magn af ilmvatni. Þetta geta verið beinlínis hættulegar aðstæður.
    Þriðja er að við sáum svo rosalega vel hvað hægt er að vinna mikið heima. Í þessu eru tækifæri fyrir okkur Vestmannaeyinga, sem og landsbyggðina alla. Við eigum að leggja ennþá meiri áherslu á að fá til okkar fólk sem vinnur jafnvel annarstaðar. Fundir í tölvunni hafa oft hentað miklu betur í Covid heldur en venjulegur fundur fyrir Covid. Ég myndi þó aldrei vilja skipta raunheimafundum út fyrir netheiminn. Jafnvægi, takk. Þessu fylgdi reyndar líka áskorun fyrir marga vinahópa, þegar ekki mátti hittast. Við erum þrír bestu vinir úr æsku og er ekki meiri bógur í okkur en svo að við búum allir í heimabæ konunnar; ég í Eyjum, einn á Sauðárkróki og einn á Reyðarfirði. Við vinirnir héldum engu að síður nokkur bjórkvöld í Covid og veit ég að þau munu lifa áfram. Skál á Skype! (Hljómar betur en Talað á Teams…)
    Síðasta sem mig langar að nefna er að fyrir okkur sem eigum auðvelt með að fá frunsu (og köllum alltaf sár á vörina, því frunsa er svo ógeðslegt orð eitthvað) er snilld að geta bara vippað upp grímunni ef maður þarf að fara í búð eða eitthvað. Gríman mun lifa áfram, þó að ég muni nota hana eins lítið og hægt er. Ég er reyndar á því að eftir u.þ.b. þrjú ár munum við lesa greinar um að grímur skiptu engu í baráttu við Covid – en bíðum og sjáum með það.

Okkur finnst við eflaust öll vera að afreka eitthvað rosalegt, hetjuskap jafnvel, því að Covid er senn á enda. Við erum að sigrast á þessu stríði sem við vildum aldrei taka þátt í.

Við erum nefnilega að upplifa að lífið er ekki lengur í fangelsi á eyju í myndinni The Rock. Nú sjáum við ljós í enda gangnanna og maður minn hvað það er góð tilfinning!