Arnar Sighvatsson fæddist 6. ágúst 1934 í Ási í Vestmannaeyjum. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja 20. september 2024.

Foreldrar Arnars voru Guðmunda Torfadóttir húsmóðir, f. 22. apríl 1905 í Hnífsdal, d. 27. september 1983, og Sighvatur Bjarnason skipstjóri og forstjóri, f. 27. október 1903 á Stokkseyri, d. 15. nóvember 1975.

Arnar var einn af ellefu systkinum. Alsystkini hans sem eru látin eru Margrét, f. 1931, d. 2009, Bjarni, f. 1932, d. 2018, Sighvatur, f. 1942, d. 1955, og Magnús Torfi, f. 1944, d. 2002. Á lífi eru Guðbjartur Richard, f. 1937, Hrefna, f. 1939, og Jón, f. 1946. Sammæðra systkini Arnars voru Kristjana Valgerður Jónsdóttir, f. 1926, d. 2011, Guðríður Kinloch, f. 1927, d. 2011, og Haukur Guðmundsson, f. 1929, d. 1991.

Arnar kvæntist hinn 3. júní 1956 Soffíu Björnsdóttur frá Bólstaðarhlíð, f. 13. ágúst 1933. Soffía er dóttir hjónanna Björns Bjarnasonar útvegsbónda, f. í Ysta-Skála undir Eyjafjöllum 3.3. 1893, d. 25.9. 1947, og Ingibjargar Ólafsdóttur, f. 12.4. 1895 í Dalsseli, d. 22.6. 1976.

Arnar og Soffía eiga tvö börn, þau eru: 1) Sighvatur, f. 10.10. 1954, kvæntur Ingunni Árnadóttur, f. 11.9. 1955. Fyrir á Sighvatur tvo syni: a) Jón, f. 31.3. 1984, sambýliskona er Auður Óskarsdóttir, börn þeirra eru tvö, María Ósk, f. 5.6. 2019, og Valur Þór, f. 18.02.2022. b) Einar Björgvin, f. 26.5. 1997. 2) Ingibjörg, f. 13.2. 1971, gift Ólafi Þór Gylfasyni, f. 16.8. 1970. Börn þeirra eru tvö, Agnes Birna, f. 11.11. 2003, og Arnar Þór, f. 27.3. 2006.

Arnar ólst upp í Ási í Vestmannaeyjum í stórum systkinahópi. Hann lauk vélstjóraprófi 1954, iðnskóla- og sveinsprófi í vélvirkjun 1955, fékk meistararéttindi 1958.

Fjórtán ára gamall fór hann á síldveiðar fyrir Norðurlandi hjá föður sínum. Hann vann í Vélsmiðjunni Magna í fjögur ár, síðan í Áhaldahúsi Vestmannaeyja í rúmt ár. Arnar hóf vörubílaakstur á eigin bíl 1965. Í Vestmannaeyjagosinu 1973 stofnaði hann verktakafyrirtæki ásamt Þórði á Skansinum og ráku þeir það saman til ársins 1980. Síðast var hann vélstjóri í Eyjaberginu, sem er í eigu Vinnslustöðvar Vestmannaeyja.

Arnar og Soffía hófu búskap í Bólstaðarhlíð árið 1954. Þau byggðu sér hús í Grænuhlíð 4 og bjuggu þar uns húsið fór undir hraun í Vestmannaeyjagosinu 1973. Eftir gosið festu þau kaup á Höfðavegi 6 og bjuggu þar í tæp 50 ár. Þau hjónin fluttust í þjónustuíbúð á vegum Vestmannaeyjabæjar í lok árs 2023 og undu þar hag sínum hið besta.

Arnar var jarðsettur 30. september 2024 í kyrrþey frá Landakirkju að viðstöddum ættingjum og vinum þeirra hjóna.

Ég er ekki enn far­inn að átta mig á því að faðir minn er far­inn og hef­ur yf­ir­gefið þetta jarðneska líf. Síðastliðin 30 ár höf­um við feðgarn­ir tal­ast við á nán­ast hverj­um degi. Umræðumál­in hafa verið marg­vís­leg, Land­eyja­höfn var í miklu upp­á­haldi, enda hafði hann vissu fyr­ir því hvað gera þyrfti svo hún gagnaðist enn bet­ur. Hann var í raun ekk­ert sér­stak­lega ánægður með þá fram­kvæmd, því hans staðfasta trú var að bráðum kæmu jarðgöng­in milli lands og Eyja. Svo var veðrið í Eyj­um gott umræðuefni.

Þegar ég hugsa til baka þá er mér of­ar­lega í minni hversu um­hyggju­sam­ur og góður faðir hann var. Alltaf til­bú­inn að hjálpa ef þurfa þótti, var alltaf bak­hjarl­inn sem aldrei brást. Hann lagði hart að okk­ur systkin­un­um að mennta okk­ur, því hann sá í kring­um sig hversu mik­il­vægt væri að öðlast mennt­un, þar hafði hann lög að mæla.

Pabbi var ljúf­ur og skipti mjög sjald­an skapi, þó man ég eft­ir einu at­viki, það var í há­deg­inu, mat­ar­tími, mamma að sjóða fisk og kart­öfl­ur eins og þá var al­gengt, en þegar hún ætlaði að reiða fram soðna ýs­una, þá hafði hún gleymt að setja hana í pott­inn. Þá snög­greidd­ist pabbi enda sár­svang­ur, mamma fór að skelli­hlæja að því hvernig hann brást við, þá náði hann strax átt­um og fór einnig að hlæja. Þannig leystu þau marga hluti.

Hann var alla tíð forkur til vinnu, vann lang­an vinnu­dag, ósér­hlíf­inn, út­sjón­ar­sam­ur og skipu­lagður, einnig traust­ur og heiðarleg­ur í öll­um viðskipt­um. Pabbi hafði litla þörf fyr­ir að láta bera á sér, en lét verk­in tala.

Þegar mamma og pabbi byrjuðu að búa, þá byggðu þau sér nokkuð stórt ein­býl­is­hús, eins og al­gengt var í Eyj­um á þess­um tíma, mik­ill upp­gang­ur og næg vinna fyr­ir alla. Hann var mjög hreyk­inn af því að þau áttu fyr­ir hús­inu upp­steyptu. Þegar við feðgar vor­um að ræða um kostnaðinn við bygg­ing­una þá gat hann talið upp hvað allt kostaði og hversu lang­an tíma það tók, hvort sem það var upp­slátt­ur­inn, sementið, inn­rétt­ing­arn­ar, mál­un­in, glerið o.s.frv. enda var hann mjög minn­ug­ur, en þrætti samt alltaf fyr­ir það.

Þegar for­eldr­ar mín­ir byggðu sér sum­ar­bú­stað á Laug­ar­vatni 1970, þá fékk hann brenn­andi áhuga á trjá­rækt, einnig fékk hann út­rás fyr­ir fram­taks­semi sína með því að gera allt sjálf­ur; tré­smíði, raf­magn, pípu­lagn­ir, allt þetta lék í hönd­um hans.

Hann var í fót­bolt­an­um á yngri árum og að sjálf­sögðu í íþrótta­fé­lag­inu Þór, sem sagt Þór­ari. Síðar hóf hann að synda sér til heilsu­bót­ar og gerði það í yfir 50 ár.

Ekki er hægt sleppa að nefna hjóna­band for­eldra minna. Það var með ein­dæm­um far­sælt og gott alla tíð. Þau fundu það bæði um leið og þau kynnt­ust að þeim var hrein­lega ætlað að vera sam­an, enda leið þeim ákaf­lega vel sam­an, gátu talað um allt milli him­ins og jarðar, eða setið sam­an í þögn­inni. Vænt­umþykj­an, ást­in og traustið sem mamma og pabbi báru hvort til ann­ars var öll­um ljóst, al­veg frá fyrstu kynn­um og fram að þeim tíma að pabbi kvaddi þenn­an heim.

Það er mik­il lífs lukka að eiga föður sem var góð fyr­ir­mynd, það var mitt vega­nesti í lífið.

Hvíldu í friði kæri faðir minn.

Sig­hvat­ur.

Fall­inn er frá Arn­ar Sig­hvats­son, eft­ir nokkuð löng og ströng veik­indi, enda ald­ur­inn orðinn hár. Viðbrigðin vegna veik­inda voru mik­il, frá því að stunda sund og göng­ur á hverj­um degi fyr­ir ekki svo mörg­um árum, til þess að kom­ast rétt um heima fyr­ir.

Arn­ar var afar dags­far­sprúður maður og hæg­lát­ur, al­inn upp í stór­um systkina­hópi, þar sem ef­laust hef­ur reynt á sam­skipt­in, en alltaf talaði hann af vænt­umþykju um systkini sín.

Arn­ar fór ung­ur að vinna, eins og títt var í þá daga, fór til sjós með föður sín­um Sig­hvati Bjarna­syni, en hóf síðar nám í vél­virkj­un í Vélsmiðjunni Magna og vann þar um tíma að námi loknu. Seinna festi hann kaup á vöru­bíl, gerðist einn af eig­end­um Vöru­bíla­stöðvar Vest­manna­eyja og vann við akst­ur. Hann var einn þeirra sem unnu að hinu mikla hreins­un­ar­starfi bæj­ar­ins eft­ir Vest­manna­eyjagosið. En fjöl­skyld­an flutti aft­ur heim til Eyja haustið 1974.

Þau fluttu eins og aðrir upp á land þegar gosið hófst, hús þeirra í Grænu­hlíð 4 fór und­ir, þegar heim kom keyptu þau sér húsið Höfðaveg 6.

Segja má að þegar þar var komið hafi þau hjón Arn­ar og Soffa end­ur­nýjað kynni sín við sinn gamla skóla­bróður og jafn­aldra, Helga eig­in­mann minn. Helgi var feng­inn til að smíða, byggja og breyta fyr­ir þau í hús­eign­inni sem keypt var. Síðan þetta var eru liðin um 50 ár og góður vin­skap­ur og sam­gang­ur ætíð ríkt á milli okk­ar. En nú erum við að týna töl­unni, fyrst fór Helgi og nú hef­ur Arn­ar kvatt líka.

Ekki er hægt að minn­ast Arn­ars nema hafa Soffu í hinu orðinu, svo sam­rýnd voru þau hjón. Þeim varð tveggja barna auðið og var þeim það mikið kapps­mál að fram­ganga þeirra yrði sem best. Þau eru bæði gift með fjöl­skyld­ur sem voru þeim hjón­um mikl­ir gleðigjaf­ar. Oft var litið við á Höfðaveg­in­um til að fá sér hress­ingu, ekki stóð á Soffu að draga fram kaffi og meðlæti. Skemmti­leg­ast var þó af öllu að heim­sækja þau í sum­ar­bú­staðinn á Laug­ar­vatni, þar var þeirra sælureit­ur og hvergi undu þau sér bet­ur en þar. Þar höfðu þau komið upp mikl­um trjá­gróðri og jafn­vel fram­andi jurt­um, þau voru með á tæru vöxt og viðgang hverr­ar plöntu og við gest­ir þeirra urðum að fá að vita hve mik­il fram­för hafði orðið á til­tekn­um teg­und­um milli ára.

En nú er komið að leiðarlok­um og ekki verða sum­ar­bú­staðaferðirn­ar fleiri eða sam­veru­stund­irn­ar, en ég þakka af al­hug sam­ferðina sem við höf­um átt, hún er dýr­mæt. Arn­ar hafðu þökk fyr­ir allt. Ég sendi Soffu og börn­un­um Sig­hvati og Ingi­björgu og þeirra fjöl­skyld­um inni­leg­ar samúðarkveðjur. Guð blessi ykk­ur öll.

Unn­ur Tóm­as­dótt­ir.