Ég fagna þeirri umræðu um snjallsíma og samfélagsmiðla sem nú tröllríður samfélaginu. Mér finnst hún bæði nauðsynleg og athyglisverð, sérstaklega sú sem snýr að börnum, unglingum og skólastarfi. Það mætti líka ræða áhrif þessa búnaðar á atvinnulífið.

Við hjónin eigum og rekum veitingastað. Í veitingarekstri er mikilvægt að þeir sem þjónusta gesti séu vel tengdir og með fulla athygli á verkinu. Á ákveðnum tímapunkti fannst okkur starfsfólkið vera farið að tapa athyglinni og tengdum það við notkun snjalltækja. Þetta bitnaði á rekstrinum, við ákváðum að funda með starfsfólkinu og fara yfir málið.

Ég er sextugur. Á fundinum bað ég starfsfólkið sem er nánast allt meira en 30 árum yngra en ég, að fara með mér aftur í tímann. Ég bað þau að ímynda sér ef ég hefði mætt til vinnu fyrir 30 árum með sjónvarp, útvarp, hljómflutningstæki, hrúgu af hljómplötum, kvikmyndatökuvél, myndavél, videotæki, 500 videóspólur, öll mín myndalbúm, öll dagblöðin og fullt af öðrum hlutum til vinnu. Sennilega meira en heilt bretti af dóti. Og að auki hefðu svo sveittir fulltrúar frá póstinum birst reglulega til mín vinnuna með skilaboð, myndir eða myndbönd frá vinum og ættingjum og tekið við og flutt til baka svörin frá mér. Þetta hefði örugglega truflað mig í starfi og alls  ekki verið samþykkt af atvinnurekendum á þeim tíma. Ég hefði örugglega verið rekinn! En í dag mæta starfsmenn með allan þennan búnað í brjóstvasanum í vinnuna, líka fulltrúann frá póstinum og þykir bara sjálfsagt!

Starfsmennirnir okkar sýndu athugasemdunum skilning og samþykktu mikla takmörkun á notkun snjalltækja í vinnunni. Starfsemin fór strax á betri stað.

Mér finnst með miklum ólíkindum að skólayfirvöld geti samþykki þetta. Á mínum námsárum var meira að segja bannað að vera með tyggjó í skólanum!

Foreldrar ættu að standa fremstir gegn þessu, stór hluti þeirra þekkjandi á sjálfu sér hversu auðvelt er að gleyma sér í notkun þessa búnaðar.

Þessi tæki búa yfir stórkostlegri tækni, sem eðlilega og ósjálfrátt rænir athygli notenda. Það bitnar oft á tíðum á einbeitingu í námi og starfi. Það er staðreynd. Og því alls ekki óeðlilegt að atvinnulífið og skólayfirvöld taki sig til og takmarki notkun þessarar tækni við vinnu og í námi.

Í því fælist hreinlega mikilvæg hjálp til margra einstaklinga sem eru alvarlega háðir þessum búnaði.

Ég óttast það að samfélagsmiðlar muni fara verr með þá kynslóð sem nú vex úr grasi, en fíkniefni fóru með mína!

Páll Scheving Ingvarsson