Ég er þessi týpíska meðalmanneskja og hef líklega alltaf verið. Týpískur Íslendingur sem ber lítið á,  í meðalhæð og þyngd, með venjulegt mosabrúnt íslenskt meðalhár.

Ég hef oft velt því fyrir mér hvernig fólk hefði lýst mér hefði ég týnst, því klæðnaðurinn minn hefur í gegnum tíðina verið afskaplega týpískur íslenskur meðalklæðnaður. Svartur. Mesta lagi grár eða dökkbrúnn.  Ætli það hafi ekki mest farið eftir skapferli og „dirfsku“ dagsins hversu langt frá svarta litnum ég þorði.

Og ég átti mér svo sannarlega draum um að rífa mig upp úr þessari meðalmennsku. Draumurinn var að sjálfsögðu óendanlegt ríkidæmi, frægð,  ólýsanleg fegurð og eftirtektaverður kroppur. Ætli ég hefði ekki  gert mér að góðu að öðlast bara eitt af þessu, en nei. Bara þetta týpíska, venjulega meðal á mig. Vú. Hú.

Þið sem hafið einhverja sérstöðu til að bera munið sennilega aldrei skilja þá kvöl og pínu sem liggur í meðalmennskunni. Við það að falla í skuggann og týnast í fjöldanum. Manni langar svooo mikið til þess að hafa eitthvað til að bera, að það er nánast sama hvað er, bara eitthvað sem vekur eftirtekt eða öfund.

Þannig  heldur maður inn  í fullorðinsárin, sannfærður um að ríkidæmi, frægð, fegurð og allt hitt sem vekur öfund annara, sé það sem muni gera mann hamingjusaman.

Öll orka unglings- og fullorðinsára fer í að skapa persónu sem við teljum vera öfundsverða  og um leið að þagga niður í þeim Gallagrip sem við raunverulega erum. Þessum Gallagrip sem hefur oft allt aðrar hugmyndir um lífið og tilveruna, langanir og þarfir heldur en þessi „fullkomna persóna“ sem við reynum svo átakanlega mikið að verða. Oftast í átakanlega augljósu vonleysi.

Því minni Gallagripir sem við leyfum okkur að vera – því ómanneksjulegri verða kröfur okkar um fullkomnun og algert gallaleysi. Við verðum grimm og óvægin, sérstaklega í skjóli net- og samfélagsmiðla og gagnrýnum minnstu mistök.

Ég var þessi týpíska meðalmanneskja sem þráði það helst, í mínum svartklædda raunveruleika, að öðlast öfund og aðdáun annarra. Ég var óvægin, gagnrýnin og gerði ómanneskjulegar kröfur. Tók þátt í baktali og hneykslaðist á barnaskap og hálfvitahætti annara.

Svo gerðist eitthvað dásamlegt.  Í skjóli meðalmennskunar fór ég að læra að elska sjálfa mig. Bara líka þokkalega vel við þennan gallagrip, þessa annars ágætu meðal-Hrefnu. Kunna að meta það sem ég gat og ég gerði og hætta að brjóta mig niður fyrir það sem ég kunni ekki – ennþá.

Ég er nefnilega þokkalega ágætt eintak, svona þegar ég fór að kynnast mér betur. Þegar ég fór að skrapa lögin af persónunni sem ég hafði skapað. Það lag sem var hrætt við reiði og skapsveiflur annara, það lag sem var hrætt við álit og gagnrýni annara og það lag sem var hrætt við að Gallagripurinn Ég, verðskuldaði ekki að vera elskuð.

Ég lærði einlægni og æfði mig í þeirri list að vera ég sjálf. Æfði mig í að segja fólki frá því þegar mér sárnaði og þegar þau fóru yfir mörkin mín. Ég fór að kunna vel við Gallagripinn og finnast hann bara nokkuð skemmtilegur og áhugaverður félagsskapur. Ég er ennþá að æfa mig í því að standa með sjálfri mér, setja mörk og vera blíð og umburðarlynd við sjálfa mig.

Ég er verk í vinnslu.

Kraftaverkið mitt lá í því að  læra að samþykkja sjálfa mig, því þá fyrst fór ég að samþykkja aðra. Til að umbera galla annarra þarf maður nefnilega að fyrst að læra umbera sína eigin.

Í byrjun árs fara margir að huga að því að rækta líkama sinn – sennilega eftir frekar sukkaðan jólamánuð. Mig langar alveg hrikalega mikið til að hvetja þig í að rækta einlægni, heiðarleika og sjálfsvirðingu – sérstaklega í ljósi hömlulauss sukks á kommentakerfum netmiðla og á samfélagsmiðlunum. Höfum orð Ghandi að leiðarljósi og verðum sú breyting sem við viljum sjá í heiminum.

Með vinsemd og virðingu;

Venjulegasti Gallagripur í heimi.