„Óli Gränz“ er heiti endurminninga Carls Ólafs Gränz, iðnmeistara og gleðigjafa, frá Vestmannaeyjum. Hann fæddist í Eyjum 16. janúar 1941 og hefur lagt gjörva hönd á margt á lífsleiðinni. Var ungur til sjós og síðar farsæll iðnaðarmaður, rak bílaleigu og verslun, settist á Alþingi og allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna, var bókaútgefandi á heimsvísu og mikilvirkur í félagsmálum. Óli segir frá æsku sinni og uppvexti, þátttöku í atvinnulífi og pólitík, einkamálum, prakkarastrikum og eldgosunum í Surtsey og Heimaey. Bókin er 315 bls. og prýdd fjölda mynda. Guðni Einarsson skráði. Útgefandi er Bókaútgáfan Hólar.

„Einu sinni var ég á verkstæðinu mínu við Höfðaveg seint um kvöld að setja upp rafmagnstöfluna í Breiðablik. Mér óx ekkert í augum að setja töfluna upp. Ég aflaði mér upplýsinga um hvernig hún þyrfti að vera og teiknaði hana upp. Svo keypti ég það sem til þurfti og hófst handa.

Þá fór ég allt í einu að efast og að mikla fyrir mér hvað ég væri eiginlega búinn að koma mér út í! Það helltist yfir mig kvíði og mér fannst þetta vera alveg glórulaust rugl, ekkert nema grobb og vitleysa. Annars hefur verkkvíða yfirleitt alveg vantað í mig! Ég hef alltaf tekist á við verkefnin og aldrei sýnt nein veikleikamerki. Þetta var í eina skiptið sem ég varð kvíðinn og áhyggjufullur vegna Breiðabliks.

Ég fór að ganga um gólf og biðja Drottin um að gefa mér tákn um að ég væri í hans hendi — að hann væri með mér í þessu. Ég gaf Drottni tíma til miðnættis að senda mér táknið. Það voru heil þrjú korter! Úti var svartamyrkur, slyddudrulla og sannkallað skítaveður. Ég hugsaði að það væri ekki hægt að biðja heimskulegri bænar en þessarar og ég væri heppinn að enginn maður heyrði til mín.

Rétt á eftir er bankað á verkstæðishurðina og inn kemur rennblautur Eyjamaður, þekktur bæjarbúi. Hann segir: „Óli, ég var að koma labbandi neðan úr bæ og þá kom svo sterkt til mín að mig langar að hjálpa þér með Breiðablik.“ Ég spurði hvað hann væri að hugsa?

„Mig langar að gefa þér allt nýtt á þakið,“ sagði maðurinn. Ég spurði hann hvort hann vissi að þakið væri 280 fermetrar og þetta myndi kosta um 300.000 krónur?

„Það var einmitt talan sem kom í huga minn,“ sagði maðurinn. Ég sagði bara amen og dýrð sé Guði. „Af hverju segir þú það?“ spurði maðurinn hissa. Ég sagði honum að ég hefði verið að biðja til Guðs og beðið hann um að senda mér tákn og þarna væri það komið! Guð hefði notað hann til að staðfesta að ég ætti að halda ótrauður áfram með Breiðablik. Maðurinn sagði að þetta væri þá fastmælum bundið en tók af mér loforð um að segja aldrei frá því að hann hefði gert þetta. Þetta stóð allt eins og stafur á bók og hleypti mér kappi í kinn. Svona komu bænasvörin hvert af öðru varðandi Breiðablik.

Ég byggði við Breiðablik 83 fermetra bílskúr og þá gat ég sett átta bíla inn í bílageymslur. Við áttum oftast 6-10 bíla, enda með bílaleigu um tíma, svo skúrarnir voru oftast fullir af bílum. Einnig gat ég gert við bíla þar inni. Bílastæði voru auk þess fyrir 15 bíla á lóðinni. Það skal tekið fram að rafmagnstaflan fór í úttekt og var samþykkt án athugasemda.