Mikill höfðingi er fallinn í valinn! Stebba Run þekktu þúsundir sem komu á vertíðar til Eyja. Hann varð verkstjóri hjá Einari ríka 16 ára að aldri og tók þátt í byltingunni þegar frystingin ruddi sér rúms og þeirri nýsköpun sem fleytti íslenskum sjávarútvegi og framleiðni hans í fremstu röð í heiminum. Það var þess vegna merkilegt að vera nýliði þegar við byrjuðum að frysta loðnu í VSV og vera þátttakandi með Stebba Run að stíga skref inn í nýja framtíð.

Stebbi Run leit aldrei til baka, tækifæri hans lágu í framtíðinni og hann bjó yfir þeim sigurvilja, ákveðni og þekkingu sem þurfti til að þora að taka ákvarðanir og standa með þeim. Það var því mitt happ þegar minn góði vinur tók við mér, kallaði fram hæfileika stjórnandans og lagði mér línurnar. Þegar sú brýning var klár, sagði hann áður en hann sleppti mér. „Mundu bara eitt Ási minn, segðu alltaf satt, því þá þarftu ekki að muna hvað þú segir.“ Hann var sannur vinur sem hélt í tauminn og kippti í þegar honum fannst ástæða til að vanda um eða hrósa. Betra veganesti og taumhald var ekki hægt að biðja sér í upphafi samstarfs okkar.

Þegar ég horfi til baka á það mannval sem þá var í forystu sjávarútvegs á Íslandi, stóð minn maður upp úr, eins og allstaðar þar sem þessi ábúðamikli maður frá Búðarfelli kom að verki. Hann var kappsamur og fylgdist vel með framleiðslutölum í vinnslunni, hringdi á vigtina og fékk aflatölur hjá bátunum. Þá var hann kominn í stígvélin, goggaði fisk í aðgerðinni og stóð svo úti á plani með spúlinn í hendinni, vindilinn í munnvikinu og í grænu Iðunnarúlpunni.

Hann var einn af fólkinu sem vann í húsinu þegar hann gekk um aðgerðina, vélarnar og salinn, niður í tæki og kjallara þar sem hann spjallaði á léttum nótum við konurnar. Það voru fleiri hundruð manns í vinnu hjá okkur, en ég fann hann með því að ganga á lyktina af Kölnarvatninu sem hann skildi eftir sig hvar sem hann fór. Hann var reffilegur og mikilfenglegur maður sem fólk laðast að. En það hvessti líka hjá kraftmiklum manni, en það lyngdi alltaf eftir nokkrar góðar sögur. Þá sló hann höndunum með smell í borðið svo fátt stóð kyrrt.

Stebbi var auðvitað stórbrotinn maður, kappsamur persónuleiki og álíka sveigjanlegur í skoðunum eins og Heimaklettur. Tjaldstæði fjölskyldunnar á Þjóðhátíðinni er lítið dæmi um fastheldnina. Það var á milli tveggja dranga ofan vegar og ef einhver óheppinn var búinn að koma sér þar fyrir, var draslið dregið í burtu þegar minn maður í anda Felix frænda, mætti með tjaldgrindurnar. Hann gaf aldrei þumlung eftir af því plássi sem tilheyrði honum.

Stebbi var Þórari fram í andlátið, Leedsari sem gerði hvíta búninga liðsins að búningum ÍBV, þegar hann tók við fótboltanum og fyrsti stóri bikarinn kom í hús 1968. Hann var sigurvegari! Mætti alltaf fyrstur í hús þegar erfiðleikar steðjuðu að hjá fólkinu hans, vinum hans og fólkinu sem vann hjá honum. Allir fengu sömu hlýju og traustu höndina til að halda í og blíðuna sem henni fylgdi.

Ég er þakklátur Stefáni Runólfssyni fyrir áralanga vináttu og handleiðslu á vegi lífsins.

Ásmundur Friðriksson