Að sitja í sófanum heima hjá mér á föstudegi á Þjóðhátíð, fylgjast með upplýsingafundi Almannavarna og gráta úr mér augun er eitthvað sem ég hélt ég myndi aldrei upplifa.
Ég á að vera á leiðinni í Dalinn, klyfjuð kökum, lefsum, gosi og alls kyns góðgæti fyrir setningarkaffið í hvíta tjaldinu. Ég á að vera að reka á eftir stelpunum mínum að drífa sig því ég vil sjá og heyra alla setninguna og á meðan dansa fiðrildin í maganum trylltan dans af tilhlökkun fyrir bestu og skemmtilegustu helgi ársins. Helgi sem ég eyði með öllu uppáhalds fólkinu mínu.
En þetta árið herjar, afsakið orðbragðið, fokking Covid á heiminn okkar og hefur sett líf allra á hvolf, vægast sagt. Ég geri mér fullkomlega grein fyrir að í stóra samhenginu er það ekki mikið mál að Þjóðhátíð sé aflýst en fyrir Þjóðhátíðar-hjartað mitt er það ofsalega sárt og ég viðurkenni að þetta er að gera mig leiðari og daprari en ég hélt það myndi gera. Það má kalla mig dramatíska óhemju og ég skal með glöðu geði taka það hlutverk að mér því síðustu dagar hafa verið hörmung. Já ég hef grátið, ég hef verið ógeðslega geðvond, ég hef efast um aldur minn því mig langar í alvöru að henda mér í gólfið og grenja…..
Ég ætla að leyfa mér að vera sorgmædd, leyfa mér að gráta kannski pínku, leyfa mér að skoða gamlar Þjóðhátíðarmyndir og leyfa mér að vera drullu fúl. En ég ætla líka að þakka fyrir að búa á Íslandi þar sem við erum með hina heilögu Þrenningu og Meistara Kára við stjórnvölin í þessari skelfilegu vá sem að okkur steðjar. Ég ætla að þakka fyrir heilsuna mína og þeirra sem ég elska og þakka fyrir að á meðan ástandið í heiminum er skelfilegt þá stendur Ísland nokkuð vel.
Ég veit það er eflaust erfitt og jafnvel óskiljanlegt fyrir fólk sem ekki elskar Þjóðhátíð að skilja hvernig okkur Þjóðhátíðarfólkinu líður og ég ætla ekki að reyna að útskýra það.
Þegar ég spurði hvort hægt væri að svæfa mig fram á þriðjudag var ég ekki einu sinni smá að grínast, tilhugsunin um enga brennu, enga brekku, engin hlátursköst með fólkinu mínu,engan dans á Litla Pallinum og þeim Stóra þegar Anna Lára segir stop og heimtar að fara þangað, engin hamborgari á leiðinni heim, engin brekkusöngur, engar sjoppuferðir með krílunum og engin Bibba Frænda blys……..þetta bara er ekki hægt……..
En áfram gakk, ég gref djúúúúpt eftir gleðinni minni, þurrka tárin og hlakka til að ári……Ef Covid verður ekki farið eða bóluefni fundið þá þarf ég alvarlega að taka í lurginn á einhverjum….
Takk fyrir mig yndislega eyja
Til lífs og til gleði
Ykkar örlítið meyra Þjóðhátíðar-Lóa❤





















Skráðu þig á fáðu nýjustu tilkynningar fyrst
Ekki liggja fyrir nýjar mælingar
Hvað er sjóveiki?
Sjóveiki er misræmi milli skynfæra líkamans sem senda boð til heilans um hreyfingu – kyrrstöðu.
Þegar einstaklingur er úti á sjó þá nema skynjarar í vökvafylltum gangi í innra eyra hreyfingu og senda boð til heilans að einstaklingur sé á hreyfingu. Augun senda hins vegar boð til heilans um að viðkomandi sé kyrr. Heilinn á erfitt með að vinna úr þessum misvísandi og ósamræmdu upplýsingum og sendir skilaboð til magans um að tæma sig – þ.e. veldur uppköstum.
Einkenni sjóveiki eru þreyta, ógleði, svimi, svitakóf og uppköst.
Góð ráð til að hindra sjóveiki:
Lyf við sjóveiki þ.e. lyf sem slá á einkennin og fást án lyfseðils í apóteki.
Önnur ráð:
Hvar í skipinu er best að vera o.fl.
Þungun:
Þungaðar konur sem þjást af sjóveiki mega nota koffinátín í litlum skömmtum en best er að ráðfæra sig við lækni eða lyfjafræðing.
Þunguðum konum er ekki ráðlagt að nota engifer þar sem það er ekki staðfest hvort það geti haft skaðleg áhrif á fóstur.