Í norðri sitjum við Íslendingar og horfum öfundaraugum til frænda okkar Færeyinga sem byggja upp þjóðfélagið sitt eins og enginn sé morgundagurinn.

Þar er dagskipunin „framtíðin er í dag en ekki eftir 50 ár“. Þar sitja framsýnir menn við stjórnvölinn og byggja upp innviði landsins af miklum myndarbrag.

Hér í norðri hímum við eins og niðursetningar þegar framkvæma á eitthvað en berjum okkur á brjóst þegar OECD kynnir umheiminum hvað við höfum það gott að meðaltali.

Ágætur maður sagði eitt sinn „ef þú er með annan fótinn í sjóðandi vatni en hinn í ísvatni hefur þú það þá að meðaltali gott?“ Svangt barn borðar ekki meðaltal. Það er þjóðarskömm að til sé fólk sem fer svangt í rúmið að kvöldi vegna þess hvað gæðunum er misskipt. Það er þjóðarskömm að aldraðir sem gáfu okkur þetta þjóðfélag með svita vinnu sinnar skuli ekki ná endum saman að kvöldi hvers mánaðar. Það er þjóðarskömm að þeir sem fötlunar vegna geta ekki lagt hönd á þjóðarplóginn, fólk sem ekkert þráir heitar en að vera nýtir þjóðfélagsþegnar skuli eiga í sömu vandræðum og þeir sem gáfu okkur þetta þjóðfélag sem við erum stolt af.

Fjarlæg framtíðarsýn

Á facebook síðu sinni ritar samgönguráðherra landsins, þingmaður Suðurlands um mikilvægi þess að grafa göng frá Siglufirði í Fljót í ljós skriðufalla sem urðu ekki alls fyrir löngu. Göng til Siglufjarðar frá Ólafsfirði um Héðinsfjörð voru opnuð árið 2010. Þau eru 11 kílómetra löng. Vaðlaheiðargöng opnuðu árið 2019 en þau eru 7,4 kílómetri að lengd en samanlögð lengd þessara gangna er lengd Vestmannaeyjagangna. Vaðlaheiðagöng stytta leiðina frá Eyjafirði og austur um innan við 16 kílómetra. Göng frá Siglufirði í Fljót myndi stytta vegalengdina um 14 kílómetra. Samgönguráðherrann vill að séum alltaf með ein göng í vinnslu á hverjum tíma. Á dagskrá Vegagerðarinnar eru 7 göng, engin þeirra til Vestmannaeyja.

Í október 1965 var umferð hleypt á Keflavíkurveginn í fyrsta sinn. Í október árið 2008 eða 43 árum síðar var tvöfaldur Keflavíkurvegur vígður. Þessi 43 ár tók Keflavíkurvegurinn 66 mannslíf eða 1,5 mannslíf á ári að meðaltali. Frá 2008 hefur ekkert banaslys orðið á Keflavíkurvegi.

Milli Hveragerðis og Selfoss er vegagerð í gangi. Næstum því tvöföldun vegarins tekur þrjú ár eða 12 metra að meðaltali á dag. Samgönguráðherra gerir ráð fyrir því að tvöföldun að Markarfljóti muni taka um 20 ár. Er þetta ekki það sem við köllum Vagnhestahugsun? Hvar er stórhugurinn? Eigum við ekki að vekja færeyinginn í okkur? Hvað finnst þér lesandi góður?

Ferðast undur fölsku flaggi

Vilhjálmur Egilsson óskapaðist einhverju sinni yfir því á þingi að til væri flokkur sem héti Píratar. Hann spurði hvort eðlilegt væri að flokkar kenndu sig við eitthvað sem þeir væru ekki. Ég varð hugsi. Sjálfstæðisflokkur? Vinstri Græn? Framsóknarflokkur. Enginn þessara flokka stendur undir nafni. Enginn þeirra.

Ef einhver þeirra flokka sem í framboði er í næstu kosningum stendur undir öllum þessum nöfnum er það Viðreisn. Flokkur sem er tilbúinn að horfa til framtíðar strax í dag en ekki eftir áratugi. Flokkur sem er tilbúinn og þorir að leggja stóru málin í hendur þjóðarinnar. Flokkur sem skipar sér í hóp þeirra flokka sem hafa metnaðarfyllstu stefnuna í loftslagsmálum.

Hlustum á vilja þjóðarinnar

Lítill burstaklipptur drengur úr Skagafirðinum spígsporaði til Brussel eftir kosningarnar 2013, barði þar á dyr og kastaði inn bréfi þar sem hann afþakkaði að haldið yrði áfram viðræðum um hugsanlega aðkomu Íslands að Evrópusambandinu. Rétt eins og þegar kerlingin kastaði sálinni hans Jóns inn í himnaríki kastaði burstakollurinn að norðan lýðræðissál sinni fyrir róða. Hugmynd þeirra lýðræðisafla sem hófu ferlið var sú, að kynna kosti og galla Evrópusambandisins fyrir landsmönnum og leyfa þeim kjósa um hvort ganga skyldi í sambandið. Lýðræðisást drenghnokkans frá Skagafirði var ekki meiri en svo, að hann gat ekki hugsað sér að leyfa þjóðinni taka þá ákvörðun. Hann var lýðræðið. Þessi umræða og margar aðrar sem betur ættu heima í faðmi þjóðarinnar munu halda áfram að bögga okkur um ókomin ár nema við tökum af skarið og hlustum á vilja þjóðarinnar.

Umhverfisinnar í orði en umhverfissóðar á borði

Einn þeirra flokka sem ferðast undir fölsku flaggi kallar sig Vinstri Græn. Æjá, þetta er flokkurinn sem barðist fyrir stóriðju á Bakka við Húsavík. Þvílík hamingja. Loksins var formaður hins græna flokks lítilmagnans búinn að fá stóriðju við bæjardyr heimahaganna þar sem hann hafði búið um áratuga skeið svo hann fengi nú sperðling frá þjóðinni til að borga fyrir sitt sanna heimili í henni Reykjavík. Hamingjan reyndist skammvin þegar í ljós kom að græna verksmiðjan notaði 60 þúsund tonn af kolum á ári.

Sami flokkur notaði tækifærið þegar sest var að kjötkötlunum í upphafi þessa kjörtímabils og kom gamalgrónu fyrirtæki austur á Fljótsdalshéraði, Barra, fyrir kattarnef, fyrirtæki sem framleiddi um 5 milljónir trjágræðlinga á ári. Einhversstaðar las ég að trén væru lungu jarðarinnar. Án þeirra yrði lítið um líf á henni jörð. Grænn flokkur hefði frekar bætt í og margfaldað framleiðslu Barra svo við gætum barið okkur á brjóst og sagt við heiminn: „Sjáiði hvað við gerum“.

Það er lítið eftir af græna hlutanum af Vinstri Grænum. Í Danmörku er líka til flokkur sem heitir Vinstri. Sá er systurflokkur Sjálfstæðisflokksins og miðað við atgerfi VG síðustu fjögur ár líklega nátengdur þessum nafna sínum.

Hvað á ég að kjósa?

Allt það sem á undan er sagt eru staðreyndir sem almenningur þekkir. Með því að kjósa einhvern stjórnarflokkanna ertu að kjósa óbreytt ástand.

Hvernig væri að gefa ferskum blæ tækifærið og kjósa sannan framsóknarflokk? Sannan sjálfstæðisflokk? Sannan umhverfisflokk. Gefum framtíðinni tækifæri.

Sýnum þor og setjum x-ið fyrir framan C. Kjósum Viðreisn!

Alfreð Alfreðsson

Höfundur skipar 17. sæti á lista Viðreisnar í Suðurkjördæmi.