Kristinn Guðni Ragnarsson pípulagningameistari fæddist í Vestmannaeyjum 08. desember 1962. Hann lést á heimili sínu 25. október 2020.

Foreldrar hans voru Ragnar Guðnason sjómaður frá Steini f. 07. janúar 1942 í Vestmannaeyjum og Ásta Kristinsdóttir f. 08. ágúst 1942 frá Skjaldbreið í Vestmannaeyjum.

Kristinn Guðni átti eina systir, Guðrún Bjarný f. 06. október 1959 í Vestmannaeyjum. Eiginmaður hennar var Þorvarður Vigfús Þorvaldsson f. 20. nóvember 1956 d. 09. janúar 2015.

Kristinn Guðni giftist Sesselju Birgisdóttir f. 24. janúar 1962 í Keflavík, foreldrar hennar voru Guðrún Guðnadóttir húsmóðir í Keflavík, f. 3. september 1932, d. 02. apríl 1982 og Birgir Axelsson, fiskverkandi í Keflavík f. 21. ágúst 1932, d. 14. desember 2001.

Athöfninni verður streymt á www.facebook.com/groups/2803581819879035

Kristinn Guðni Ragnarsson minning.

Babú-babú öskruðu peyjarnir í Eyjum hlaupandi í halarófu gólandi í takt við sírenur slökkviliðsbílanna þegar kviknaði í og brunalúðurinn ómaði í fjöllunum svo það fór ekki fram hjá neinum hvað var í gangi. Kiddi var ekki hár í loftinu þegar hann var farinn að elta slökkviliðið þegar það var kallað út en afi hans og nafni, Kiddi á Skjaldbreið var slökkviliðsstjóri í Eyjum. En það var ekki fyrr en Kiddi var kominn til sjós og léttlyndu félagarnir búnir að stofna æslafélagið Klakabandið að þeir fóru að kalla hann Kidda babú. Það þekkja fáir Eyjamenn Kristinn Guðna en nær allir vita hver Kiddi babú er. Þannig verða viðurnefnin að aðalnöfnum. Ég hef stundum verið að segja gömlum Eyjamönnum að Kristinn Guðni sé sonur hans Ragga í Steini og Ástu frá Skjaldbreið. Menn stand alveg á gati og kannast ekki við neinn Kristinn Guðna. Á hann Raggi í Steini peyja, ja hérna. Svo þegar maður segir já hann Kidda babú, já þú meinar, auðvitað veit ég hver hann er. Babú-inn, það þekkja hann allir. Þetta er stutta lýsingin á viðurnefnaútgáfu Eyjamanna. Klakabandið var ekki klúbbur kórdrengja. Nei það var félagsskapur harðduglegra sjómanna, eyjapeyjar og pæjur sem kunnu tökin á lífinu þegar hart var sótt á sjóinn, tekjurnar miklar og skemmtanalífið í stórskalaútgáfu sem passaði vel við tekjurnar á sjónum. Þar var töluð hrein íslenska og engum hlíft og alls ekki þeim sem átti afa sem slökkviliðsstjóri. Austur-Þýskur Trabant var kostulegur bíll og Klakabandið pantaði sjö slíka til Eyja. Það mátti ekki minna vera. Þegar þeir höfðu keypt steríógræjur í bílanna kostuðu þeir tvöfalt verð því græjurnar voru dýrari en bílarnir. En þrátt fyrir dugnað á sjónum og mikilfenglegt Klakabandið gleymdi Kiddi ekki að undirbúa sig fyrir lífið. Hann náði að mennta sig sem pípulagningamaður milli úthalda og varð meistari í greininni 1988. Ég man vel eftir Kidda á þessum árum þó vinátta okkar hafi skotið rótum í Keflavík. Hann var ótrúlega mikill Eyjamaður í sér og frá fyrstu kynnum fann ég hversu traustur maður hann var. Kiddi var öruggur með sig enda mikill verkmaður og hafði góða yfirsýn yfir verkefni sín sem pípulagningarmaður. Ég held að allt neftóbakið sem hann mokaði í fíngert nefið hafi opnað beina leið upp í heila, beint í æð fyrir hreina og klára hugsun. Hann tók samt stundum gamla Klakabandsfílinguna á þetta og við vinirnir áttum það sameiginlegt að vera stöðugt að taka á lífinu okkar, styrkleikum sem veikleikum. Kiddi bætti meira í nefið þegar hann átti í vök að verjast í baráttunni við krabbann. Hann mætti þjáður til vinnu og mundaði rörtöngina með samanbittnar varir og svaraði verkjunum með stærri skömmtum af neftóbaki að hætti Týrara.  Hann ætlaði að klára stóra verkið sem hann tók að sér hjá Bygg hvað sem það kostaði, hann var jaxlalegur í vinnugallanum með neftóbakstaumana niður á höku og var að gera bestu vertíðina í lífinu. Hann var alltaf klár í fyrstu bauju en það var ekki nóg því baráttan við veikindin var barátta upp á líf og dauða. Síðustu dagarnir voru heima í faðmi fjölskyldunnar. Börnin hans öll elskuðu hann og yngstu peyjarnir kölluðu hann alltaf afa babú. Kiddi var stoltur af viðurnefninu, ánægður með gömlu vinina og fjölskylduna alla sem elskaði hann. Þegar við tókumst í hendur í síðasta skipti sagði hann, „þetta er allt aftur á bak Ási minn.“ En ég helda að nú keyri hann Trabantinn með himinskautum, fulllestað nefið af tóbaki, steríógræjurnar í botni og tekur gömlu sírenuna á þetta og kallar út í kosmóið babú-babú.

Ég votta Sesselju, foreldrum Kidda og fjölskyldunni samúð.

Ásmundur Friðriksson