Það er vinalegt í Vestmannaeyjabæ. Haustið er komið og rútínan komin í fullan gang. Kótilettukvöldið í Höllinni, Lundaballið og Þorlákshöfn. Allt eins og það á að vera. Ég hef nú þegar náð að lifa af fjóra vetra í Eyjum og get með sanni sagt að það er ekkert leiðinlegt við veturinn í Vestmannaeyjum. Samfélagið hreinlega þjappar sér saman og býr til samverustundir ætlaðar fyrir heimafólkið. Það er aldrei dauð stund fyrir þá sem það vilja. Bráðum taka við herra- og konukvöldin, árshátíðir, leikfélagið er að fara af stað, bíóið er starfandi og jólin nálgast óðum. Allt þetta á það sameiginlegt að það kallar á félagsleg samskipti við fólk úr öllum áttum.

Ég hef alla tíð verið innhverfur (introvert). Það þýðir, samkvæmt vísindunum, að ég næ orku í ró og einveru frekar en úr spjalli og fjöri. Ofan á það glími ég við andlitsblindu – sem er raunverulegt ástand, þó það hljómi eins og afsökun. Ég á það því til að forðast aðstæður þar sem ég gæti þurft að heilsa fólki sem ég þekki – eða ætti að þekkja. Eða ég að minnsta kosti átti það til. Mótsögnin er kannski að ég spila á gítar og elska athygli. Ætli ég sé ekki einhverskonar hybrid innhverfur eða félagslega klofinn.

Eitt sinn var ég í búð með konunni minni þegar maður nálgaðist og tók tal við mig. Við stóðum og spjölluðum í tíu mínútur. Ég svitnaði og reyndi að hljóma eins og ég vissi nákvæmlega hver hann væri. Þegar hann kvaddi loks spurði konan mín:
„Hver var þetta?“
Ég sagði satt og rétt frá: „Ég hef ekki hugmynd.“
Tveimur dögum síðar rann það upp fyrir mér – ég hafði unnið í sama húsi og maðurinn í sex ár. Við höfðum setið saman í kaffistofunni og borðað í sama mötuneyti. Ég vissi meira að segja hvað konan hans heitir. Mér til afsökunar þá var þetta stór vinnustaður og fjölmennur.

Eftir að hafa flutt til Vestmannaeyja varð mér ljóst að ég gæti ekki haldið þessu áfram. Hér þekkja allir alla og maður kemst hvorki hjá því að heilsa né spjalla. Ég tók mig því á. Nú heilsa ég fólki, tek spjallið og geri mitt besta – þó ég þekki kannski ekki andlitið. Eyjafólk er nefnilega þannig að það vill vita hvað er í gangi, vill forvitnast um hag nágrannans og vill fólki almennt vel. Vestmannaeyjar hafa því þroskað mig og jafnvel gert mig að hálf úthverfum manni. Ég losna þó líklega aldrei við andlitsblinduna.

Framundan er skemmtilegt haust, með skemmtilegum viðburðum og stórum fréttum. Sveitastjórnarkosningar fylgja svo með vorinu og áður en við vitum af er komið aftur sumar og hótelin fyllast og við tökumst á um dagskrána á Þjóðhátíð. Litlu og stóru málin skipta máli og það er bara miklu skemmtilegra að láta sig málin varða, fylgjast með og vita hvað er að frétta.
Og til þess er auðvitað best að vera með áskrift að Eyjafréttum – sem má nálgast hér: Áskrift – Eyjafréttir

Kveðja,

Guðmundur Jóhann Árnason

Stjórnarformaður Eyjasýnar, skrifstofublóm og introvert.