Í dag fylgdi ég æskuvini og jafnaldra mínum Hirti Ella áleiðist í hans síðustu ferð en hann var jarðsettur frá Selfosskirkju, hafði Hjörtur lengi glímt við erfið veikindi.

Margt hefur breyst síðan við strákarnir ólumst upp í Eyjum og þá ekki bara landslag og umhverfi eftir gosið 1973 heldur líka félagslegt umhverfi og afþreying sem var í boði. Við strákarnir spiluðum að vísu fótbolta af miklum móð rétt eins og strákar gera í dag  en óhætt er að segja að aðstaða hafi batnað til mikilla muna. Við lékum listir okkar í spröngunni, á knattspyrnuvellinum og víðar sem kostaði stundum blóð, svita og tár en var sannarlega þess virði. Þá voru ekki tölvur og samfélagsmiðlar og hvað þá farsímar eins og nú þegar hægt er að vera í stöðugu sambandi við fólk hvar og hvenær sem er. Á þessum árum var Rúv útvarp og sjónvarp það eina í boði en sjónvarpið var svo í fríi á fimmtudögum og þá var farið í bíó í Samkomuhúsinu. Svo voru það einstaka heimili í bænum sem náðu „Kananum“. Ekki má gleyma hangsinu í sjoppunum og rúntinum góða í miðbænum sem var genginn nánast á hverju kvöldi ef vel viðraði og þá var spjallað um allt milli himins og jarðar og sum fyrstu samböndin  urðu til þar.

Við Hjörtur vorum báðir janúarpeyjar, hann fæddur 10. janúar en ég þann 14.  þess vegna kannski náðum við svo vel saman á okkar unglingsárum.

Sumarið 1969 vorum við Hjörtur í 5. flokki ÍBV og þá spiluðum við saman sem miðverðir, við vorum nánast höfðinu hærri en aðrir í þessum aldursflokki og kom það sér vel í leik fyrir okkur. Í minningunni voru það ekki margir mótherjarnir sem reyndu að komast í gegnum vörnina okkar á miðjunni, alla vegna reyndu þeir það bara einu sinni, það bar yfirleitt ekki árangur. Þetta sumar urðum við Íslandsmeistarar í aldursflokknum eftir marga frækna sigra en við töpuðum ekki leik eða gerðum jafntefli allt sumarið. Úr þessu liði urðu síðar til nokkrar frægar knattspyrnuhetjur en ferill okkar vinanna endaði nánast gosárið.

Hressó og Búr voru helstu samverustaðir margra unglinga í bænum en vígi okkar Hjartar var Búr og við fórum þangað eftir skóla og vorum yfirleitt yngstir þeirra sem „héngu“ þar á þessum tíma.  Bjartmar Guðlaugssonar vísar svo snilldar vel til þessa tíma í textanum Leiðin heim en þar segir m.a.  „og djúpboxin rokkuðu á Hressó og Búr“. Þar  vorum við Hjörtur fastagestir og töffarar lífsins að okkar áliti.

Það voru líka dagar eftir skóla þar sem við mættum í Skýlið hjá Kidda á Básaskersbryggjunni og fengum að vera þar nokkrir í friði að spila póker um nokkrar krónur. Einn veturinn æfðum við um tíma box í kjallara á Fífilgötunni og þóttumst góðir eða alveg þangað til Hjörtur kýldi í vegg og braut á sér þumalinn, alveg óvart.

Þegar við byrjuðum í Gagganum,  í efsta bekk þá urðum við sessunautar á fremsta borði í gluggaröð, á þessum tíma hófst okkar einlæga vinátta.  Ég kom úr Barnaskólanum en hann úr Aðventistaskólanum. Ekki löngu seinna var sérstakur kennarafundur í skólanum þar sem við vinirnir vorum umræðuefnið vegna lélegrar útkomu okkar á miðsvetrarprófum.  Stóra spurningin á kennarafundinum var hvort við yrðum lækkaðir um einn eða tvo bekki, útkoma fundarins var sú að við vorum lækkaðir um einn bekk.  Ég man að við vorum bara sáttir eftir á við þessa samþykkt kennarafundarins en í neðri bekknum hittum við fyrir nánast alla vinina. Hreinn Ásgrímsson, umsjónarkennarinn okkar, blessuð sé minning hans, var hálf sár út í okkur því hann vissi alveg að við gátum gert mun betur en þetta. Seinna þegar við hittumst þá minnti hann okkur stundum á þessa vitleysu okkar.

Við vorum byrjaðir að pæla í og hlusta á músík á þessum tíma og mest heima hjá Hirti á Hólagötunni, við fórum þá vítt og breitt um sviðið í okkar hlustun, þó var ég einlægur Stones aðdáandi og er auðvitað enn. Hann var þá farinn að hlusta á John Mayall og Humble Pie, ekki eldri en hann var og kynnti hann mér þessa flottu tónlist sem Humble Pie og Mayall voru með en Mayall var og er mikill blúsari. Ég á enn plötuna John Mayall and the Bluesbreakers, Live  sem Hjörtur gaf mér í afmælisgjöf þegar ég varð 15 ára en ég hafði þá gefið honum plötu með Humble Pie fjórum dögum áður á afmælisdeginum hans, báðar keyptar hjá Bebba í radíóbúðinni á Skólaveginum.

Gosið setti strik í reikninginn hjá mörgum Eyjafjölskyldunum og vinahópar splundruðust þegar fjölskyldur dreifðust og komu sér fyrir víðs vegar um landið. Fjölskylda mín hafði athvarf í Hafnarfirði til að byrja með og lauk ég skólaönninni frá því í Eyjum eins og aðrir eyjaunglingar í Laugalækjarskóla.  Svo fengum við fjölskyldan íbúð í vesturbænum í Reykjavík og lá þá beinast við að fara í Hagaskóla. Sumarið áður en ég hóf nám í Hagaskóla hafði Hjörtur samband við vininn og sagðist vera að fara í Hlíðardalsskóla sem þá var heimavistarskóli Aðventista og spurði hvort ég kæmi ekki með. Við gætum örugglega fengið að deila saman herbergi á vistinni. Eftir að hafa talað við mömmu um málið og fengið afdráttarlaust nei hjá henni þá lauk ég gagnfræðaprófi frá Hagaskólanum.

Síðan lá leiðin heim til Eyja en Hjörtur vinur minn kom ekki heim aftur. Hann lærði húsasmíði og varð meistari í faginu, síðast þegar við heyrðumst þá var hann eftirlitsmaður með byggingum víðs vegar um Suðurlandið. Ég hafði alltaf samband við hann fyrir árgangsmótin okkar í 1957 árganginum og alltaf var hann á leiðinni en kom svo ekki.  Í þessum samtölum okkar rifjuðum við upp gömlu góðu dagana í Eyjum, sögðum hvor öðrum fréttir af fjölskyldum okkar og hétum því að hittast sem fyrst en því miður varð aldrei úr því. Ég minnist hans með þakklæti og vinsemd því hann var skemmtilegur og góður vinur. Blessuð sé minning hans.

Ég votta fjölskyldu Hjartar mína dýpstu samúðarkveðjur.
Pétur Steingrímsson.