Hópur vísindamanna hélt út í Surtsey á dögunum sem verður 60 ára í nóvember. Vísindaferðir út í eynna eru árlegar en allt frá goslokum hefur eyjan verið undir vökulu auga vísindamanna. Bæði jarðfræðingar og vistfræðingar gerðu sínar rannsóknir út í eynni. Surtsey var friðlýst árið 1965 og frá árinu 2008 hefur hún verið á heimsminjaskrá UNESCO.
„Við höfum fundið sem dæmi eina nýja smádýrategund, lyngfeta svokallaðan sem er fiðrildategund, hann hefur ekki verið skráður áður í eynni. Svo fengum fínan aukatúr þegar við komum með bátnum í kringum eynna og þá getum við séð að það verpir skarfur í klettunum. Við höfum ekki getað staðfest áður varp hjá skarfi en við höfum þó séð hann hérna áður en það var gaman að geta staðfest það,“ segir Olga Kolbrún Vilmundardóttir, leiðangursstjóri vistfræðinga, í viðtali við fréttamenn RÚV sem fengu að fljóta með í leiðangurinn.
„Það kom kannski mest á óvart hvað varðar jarðfræðina hvað móberg myndaðist hratt í eynni og í rauninni ferill sem tók einhver ár en ekki ár hundruð eins og áður var talið og það undraði margan líffræðinginn þegar plöntur fóru að nema land í rauninni meðan ennþá stóð gos. Hérna fannst fyrsta plantan strax árið 1965 og gosinu lauk 1967 þannig að lífið var fljótt að nema land.“
Olga segir flóruna í eynni fljótlega hafa orðið nokkuð fjölbreytt fyrstu árin og að margar plöntur bárust sjóleiðis til lands. Þessi þróun hafi síðan hægt á sér allt þar til mávurinn gerði vart við sig í Surtsey um miðjan níunda áratuginn. „Þá fóru hlutirnir aftur að gerast og landnám plantna jók aftur hraðann og nú sjáum við þetta kafgræna land í kringum okkur, þetta er í rauninni áhrif mávanna.“
