�?g hef misst svefn undanfarnar tvær nætur út af bókinni hennar Margrétar Frímanns, Stúlkan frá Stokkseyri. Hún greip mig. Var tvö kvöld til klukkan fimm um morguninn að lesa. �?að verður að segjast að uppeldi Margrétar og fjölskylduflækjur jafnast á við bestu sápur. Allt er til staðar. Rangfeðrun, berklar, tvær mömmur, þrír pabbar, fóstursystur, hálfsystur, áður óþekktir hálfbræður, ættleiðing á þritugsaldri, skilnaður, ástir, samkynhneigður frændi, verkalýðsbarátta, örlög fátækra og streð hinna vinnandi.

Allt er þetta lipurlega skrifað af �?órunni Hrefnu og rennur óaðfinnanlega. Lýsingarnar á Stokkseyri bernskunnar — með leikjum í fjöruborði og uppátækjum óþolinmóðrar stúlku með ríkara ímyndunarafl en hún gat stundum ráðið við — hoppa ljóslifandi til manns af síðunum. Svo kemur pólitíkin og bókin missir hreint ekki dramatíkina við það, enda sögusviðið sjálft Alþýðubandalagið — svo hjálpi okkur guð — með öllum sínum meintu blokkamyndunum, strákaklíkum, smákóngum, erfðaprinsum, hugsjónum og hugsjónaleysi, uppgjörum, svikum, makki, hlátri, gráti og gnístran tanna.

Af sjónarhóli stjórnmálasögunnar er gaman að lesa um tilurð Samfylkingarinnar, sameiningu vinstri manna, og allt það sem gekk á í aðdraganda hennar. Margrét var ljósmóðirin. Steingrímur J. ríður ekki feitum hesti frá þessari frásögn.

Margrét vandar þeim vinstri græna og vopnabræðrum hans ekki kveðjurnar af mörgum orsökum og frásögnin oft óborganleg. Í lokin kemur svo krabbameinið, eins og allt hitt sem á undan var gengið hafi ekki verið nóg.

Einna áhrifaríkasti kaflinn í bókinni er frásögnin um skallann (á Margréti, ekki Steingrími…) og hvernig fólk brást við því að þessi landsþekkta stjórnmálakona skyldi voga sér að vera ekki með hatt eða hárkollu í veikindum sínum.

Lýsingarnar á viðbrögðum eru vægast sagt ótrúlegar. �?g mæli sterklega með þessari bók. Margrét Frímannsdóttir er án efa einn merkasti stjórnmálaleiðtogi síðustu áratuga á Íslandi og bókin er með betri ævisögum slíkra. Opinská, fróðleg, áhrifarík og umfram allt skemmtileg.