Valfrelsi barna er sífellt ógnað með skringilegum reglur, reglugerðum og lögum fullorðina. Athugið að hér er ekki verið að tala um hefðbundið uppeldi þar sem foreldrar og aðrir forráðamenn stilla börn sín inn á hefðir, venjur og gildi samfélagana sem þau búa í heldur það þegar fullorðið fólk ákveður að ein tiltekin leið í lífinu sé betri fyrir þau en önnur.

Kolefnisspor og kjöt
Nú þegar margir keppast við, blessunarlega, að menga minna, sóða minna út og minnka kolefnissporið sitt telja sumir að neysla dýraafurða sé af hinu slæma fyrir jörðina og mannkynið allt. Því sé best að taka fyrir neyslu kjöts á skólatíma barna með því að hætta að bjóða upp á það í mötuneytum. Þessi aðferð er röng að mínu mati því hún á rætur sínar í gamaldags forræðishyggju og hugmyndum sem því miður standa aðeins með einni hlið málsins. Það eru jú tvær ef ekki fleiri hliðar á öllum málum.

Fordómar
Aðferðin gefur líka færi á umræðu um hvort kjötneysla sé eitthvað sem er annað hvort rétt eða rangt, þegar útfrá næringarsjónarmiðum sé hún holl í hóflegu magni en hugsanlega ósiðferðisleg þegar kemur að dýrverndurnarsjónarmiðum. Þetta elur á fordómum neytenda dýraafurða gagnvart kjötneytendum og öfugt, því rétta svarið ekki til.

Hinn gullni meðalvegur
Hlutverk yfirvalda og menntastofnana á ekki að mínu mati að vera að setja reglur á þennan máta heldur að fræða fólk um áhrif og afleiðingar vals síns og gjörða sinna. Allir þeir sem eiga börn og eiga í reglulegum samskiptum við börn vita að í flestum tilfellum er nokkuð auðvelt að leggja spilin á borðið fyrir barnið, leyfa því að heyra hvað er í boði, hverjir kostirnir eru og gallarnir og leyfa því svo að velja.

Val vex ekki börnum meira í augum en fullorðnum
Besta dæmið sem ég hef um þetta er barna- og æskulýðsstarfið sem ég er með í Landakirkju. Ég býð þar krökkum á aldrinum 6-16 ára í Landakirkju einu sinni í viku þar sem ég fræði þá um fagnaðarerindið, syng með þeim og við förum í leiki á eftir. Flestir þeirra prófa einu sinni og stór hópur situr eftir og tekur þátt vikulega. Eitt hefur mér verið ljóst frá fyrstu stundu sem æskulýðsfulltrúi og það er það að krakkar eru snöggir að taka inn það sem er í gangi, velta því fyrir sér, mynda sér skoðun og ákveða hvort þeir haldi áfram að koma í æskulýðsstarfið. Það þarf ekki nema 1 til 2 fundi til þess. Það nefnilega vex þeim ekki í augum að velja eins og sumir kunna að halda.

Hættum að vera löt við að spyrja börnin hvað þau vilja, fræðum þau um allar hliðar málsins og leyfum þeim svo að velja. Kjöt eða ekki kjöt, eða kannski bara minna kjöt á að vera þeirra val hvað sem öðrum finnst.

Höfundur er æskulýðsfulltrúi