Staða forseta Íslands var á dögunum auglýst laus til umsóknar. Tólf einstaklingar sóttu um – ólíkt fólk með mismunandi bakgrunn, mismunandi reynslu og þekkingu, allt fólk sem vafalaust mun setja svip sinn á embættið og standa vörð um hagsmuni lands og þjóðar nái það kjöri. Eftir hálfan mánuð kemur það svo í okkar hlut að velja einn einstakling úr þessum hópi umsækjenda.

Kannski er það vanvirðing að tala um embætti forseta Íslands með þessum hætti, líkt og um hverja aðra atvinnuauglýsingu væri að ræða. Fæstum dylst að mikið er í húfi og því afar mikilvægt að til verksins veljist vel hæfur einstaklingur. Þegar öllu er á botninn hvolft snýst valið um nýjan þjóðhöfðingja – hvorki meira né minna.

Úr þessum hópi frambjóðenda er í mínum huga ljóst að einn þeirra ber af öðrum og það er Katrín Jakobsdóttir.

Það skal hér tekið skýrt fram að því fer fjarri að ég hafi ávallt verið sammála Katrínu í pólitík – raunar þvert á móti. Engu að síður er aðdáunarvert hvernig hún hefur staðið í stafni ríkisstjórnar sem tekist hefur á við gríðarlegar áskoranir – heimsfaraldur, erfið kjaramál, jarðhræringar og eldgos við Grindavík og svo mætti lengi áfram telja.

Í öllu þessu ölduróti hefur kröftug kona staðið vaktina af miklum glæsibrag. Auðveldlega má færa rök fyrir því að fáir stjórnmálamenn hafi í gegnum tíðina notið jafn mikils trausts og virðingar og Katrín Jakobsdóttir, þvert á flokka og stjórnmálaskoðanir. Hún er gædd þeim hæfileika að geta leitt saman ólík sjónarmið, enda hefur hún staðið í stafni ríkisstjórnar sem spannar sviðið frá hægri til vinstri. Um slíkt eru ekki mörg dæmi í sögu þjóðarinnar.

Þekking Katrínar á stjórnskipan Íslands, reynsla hennar úr stjórnkerfinu og ekki síst áunnin virðing hennar meðal leiðtoga erlendra ríkja undanfarin sjö ár sýna best hæfi hennar til að gegna embætti forseta Íslands með sóma.

Þess vegna hlakka ég til að greiða Katrínu atkvæði mitt.

Njáll Ragnarsson